Για τον αγαπητό φίλο και κουμπάρο μου, Νίκο Σκαλκώτα (1949-2020)

 

Γνωριστήκαμε ένα βράδυ το 1973, μετά το τέλος των παρτίδων στο τότε εντευκτήριο της Ελληνικής Σκακιστικής Ομοσπονδίας, Ακαδημίας 72. Οι παρέες των σκακιστών συνέχιζαν τότε μέχρι πολύ αργά, είτε στην πλ. Βικτωρίας είτε στα Νούφαρα στο Κολονάκι (η κολόνα γράφεται με όμικρον), είτε στην ταβέρνα της οδού Έβρου. Μετά από λίγο γίναμε κολλητοί, για μια δεκαετία. Αγαπούσε το σκάκι και τη μουσική, διάβαζε λογοτεχνία. Από όργανα, το πιάνο, καθόταν κι έπαιζε με τις ώρες. Κλασικοθρεμμένος, Μπαχ, Μπετόβεν, Σούμπερτ οι μεγάλες του αγάπες. Το Συγκερασμένο, τα Κουαρτέτα εγχόρδων. Αργότερα είχε μια σεζόν μούρλιας με τη μουσική όπερας, είχε τρελαθεί στον Βέρντι κυρίως. Τον έπαιρνα τηλέφωνο και δυσκολευόμασταν να μιλήσουμε, το είχε στη διαπασών. Παίζαμε μπλιτς (γρήγορο σκάκι) νύχτα με τις ώρες, παρέες, μουσική, και γκάπα-γκούπα στο σκακιστικό ρολόι. Κοινωνικός και αγαπητός, μοναχικός και βασανισμένος με τον εαυτό του εσωτερικά. Κάπνιζε κάργα, Old Navy όταν τον γνώρισα. Του άρεσε επίσης η πρέφα. Ο πατέρας του είχε πεθάνει δυο μέρες προτού γεννηθεί ο ίδιος, του έλειπε η μορφή του και συνάμα είχε μεγαλώσει, αυτός κι ο αδερφός του, στην πελώρια σκιά της μνήμης του. Όσο ήταν σχετικά νέος τον έψαχνε με διάφορους τρόπους, σε διάφορους ανθρώπους. Ήταν ευθύς και γνήσιος. Καλοζωιστής μέχρι τελικής πτώσεως. Ενώ δεν ήτανε άνθρωπος της φύσης αλλά της πόλης, είχε δυνάμεις. Υπερέβη τον εαυτό του μια φορά, όταν, σε διακοπές στη Νίσυρο, αφήσαμε τους υπόλοιπους κάτω στην παραλία, ανάμεσά τους και τον Δημοσθένη μας που εξασκούνταν εκφωνώντας ξανά και ξανά ένα Women of Nisyros!, και με ακολούθησε αξημέρωτα σε μια πορεία από το Μαντράκι στο κέντρο του νησιού, στο ηφαίστειο. Το νησί είχε καεί πρόσφατα, ούτε μονοπάτι ούτε τίποτα. Περπατήσαμε ώρες, Δεκαπενταύγουστος, λιοπύρι, φτάσαμε με τα πολλά στο χείλος του τεράστιου κρατήρα, κι αρχίσαμε να κατεβαίνουμε, μπλέξαμε σε μια ρεματιά απότομη, δύσκολο, και νερό ελάχιστο, με τη σταγόνα δια του δύο. Τότε πήρε πρωτοβουλία για πρώτη φορά, και καλή. Βγήκε απάνω κι άρχισε να κατεβαίνει από τη ράχη, όχι από τη ρεματιά. Τον ακολούθησα, ήταν δική του επιλογή, αυτό με ανακούφιζε, δεν είχα την ευθύνη του. Φτάσαμε μέσα στον κρατήρα, στο ίσωμα. Άρχισε η αφυδάτωση, τέρμα το νερό. Η ανάσα, ξάπλα, έβγαινε λαχανιαστή, σαν του σκυλιού. Σηκωθήκαμε, έπρεπε. Φτάσαμε στο κέντρο, στους λάκκους με το θειάφι. Έπρεπε και να ξανανέβουμε, δυο χωριά φαίνονταν στο χείλος του κρατήρα επάνω. Μαρτύριο. Όταν φτάσαμε στο Νιμπορειό, και βρήκαμε νερό, ήπιαμε μερικά μπουκάλια ο καθένας, ξαναήρθαμε στα συγκαλά μας. Μετά ήμασταν πουλιά πετούμενα, παρά το 6ωρο που είχαμε περπατήσει, μ’ ένα παγούρι. Κατηφορίσαμε ως το Μαντράκι με τα πόδια. Τον εκτίμησα τότε ιδιαίτερα, γιατί ήταν κάτι έξω από τον γνωστό του εαυτό.

 

Η αγάπη του για το σκάκι τον έσωνε πάντα από τα δύσκολα, γυρνούσε σ' αυτό και σωνόταν.

 

Αντίο, Νίκο…

Λέξεις της Πριγκιπέσσας Ιζαμπώς, του Άγγελου Τερζάκη

Αρχείο Excel

Οξυδέρκεια και αμβλυωπία

Η αριστερή σκέψη βλέπει πάντοτε τη διαίρεση μέσα στην ενότητα, την ασυνέχεια μέσα στη συνέχεια, γι' αυτό και εγκύπτει κατά προτίμηση στις περιόδους κρίσης, έστω και αν αυτές σπανίζουν μέσα στην ιστορία, τις αντιμετωπίζει δε ως στιγμές αποκάλυψης της αλήθειας μιας κοινωνίας. Η ειρωνεία είναι ότι, όταν από την κριτική ανάλυση του υπάρχοντος προσπαθεί να περάσει στη διατύπωση μιας θετικής προοπτικής, προβάλλει προς πραγμάτωση ένα στόχο που ιδεατά είναι απαλλαγμένος από διαιρέσεις αλλά στην πραγματικότητα δεν αντέχει στην παραμικρή κριτική αριστερού τύπου, μια κριτική δηλαδή εστιασμένη στις ασυνέχειες και τις διαιρέσεις του. Χρησιμοποιεί δε ως μέσο για την πραγμάτωση αυτού του ουτοπικού στόχου την ιδέα ενός ταξικά προσανατολισμένου υπερεθνικού, υπεργλωσσικού, υπερθρησκευτικού και υπερπολιτισμικού φρονήματος, τα ρήγματα και οι ασυνέχειες του οποίου είναι ορατά δια γυμνού οφθαλμού.

Χάρτα 08 στα ελληνικά

Το Φλεβάρη του 2012 μετέφρασα τη Χάρτα 08 στα ελληνικά, από τα κινέζικα. Μπορείτε να τη διαβάσετε στη Λεξιλογία ή να την κατεβάσετε από εδώ.

Μην ποντάρετε στον ΣΥΡΙΖΑ

Μαρκ Μαζάουερ, 1 Ιουλίου 2015 (The New York Times)

Το ανθρώπινο κόστος της πεντάχρονης λιτότητας υπήρξε καταστροφικό για την Ελλάδα, αλλά η απόφαση διεξαγωγής δημοψηφίσματος την Κυριακή απλώς θα χειροτερέψει κι άλλο την κατάσταση.

Το μόνο αναμφίβολο καλό, για τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, είναι ότι ένωσε το κόμμα του, τον ΣΥΡΙΖΑ, που γινόταν όλο και πιο ανήσυχο καθώς προχωρούσαν οι διαπραγματεύσεις. Μέσα σε μια νύχτα συσπείρωσε την πολιτική του βάση και πήρε πόντους στο εσωτερικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ επέστρεψε στη θέση που του αρέσει περισσότερο: να κάνει αντιπολίτευση στην παγκόσμια τάξη πραγμάτων.

Αλλά τι προσέφερε αυτό στη χώρα συνολικά; Το ότι το Σύνταγμα μάλλον αποκλείει τα δημοψηφίσματα για δημοσιονομικά ζητήματα μπορεί να φαίνεται μια νομικίστικη παρωνυχίδα, αναδεικνύει όμως την αρκούντως περιφρονητική στάση της κυβέρνησης απέναντι στους ισχύοντες πολιτικούς θεσμούς. Μιλά για λαϊκή βούληση αλλά επιδεικνύει μια ανησυχητική αδιαφορία για τα δημοκρατικά όργανα και διαδικασίες που λέει ότι προστατεύει.

Ο κ. Τσίπρας ζήτησε από τους Έλληνες να ψηφίσουν πάνω σ’ ένα πακέτο διάσωσης το οποίο έχει ήδη εκπνεύσει, και δεν έκρυψε την επιθυμία του να επικρατήσει το «όχι». Το μόνο λογικό συμπέρασμα, που όμως το διαψεύδει ο ίδιος, είναι ότι θέλει να δει την Ελλάδα να εγκαταλείπει το ευρώ. Το διαψεύδει γιατί γνωρίζει ότι αυτό θα ήταν μη δημοφιλές και θα αποτελούσε κολοσσιαίο ρίσκο.

Πιστεύει πως το «όχι» θα του επέτρεπε να επιστρέψει στις διαπραγματεύσεις στις Βρυξέλλες από θέση ισχύος. Αυτό φανερώνει ένα μουλάρωμα μπροστά στα γεγονότα που ισοδυναμεί με κάτι σαν μαγική σκέψη.

Η Ελλάδα δεν είναι η μόνη χώρα που έχει ψηφοφόρους, και όλοι οι ομόλογοι του κ. Τσίπρα Ευρωπαίοι πρωθυπουργοί έχουν ήδη τη δική τους δημοκρατική εντολή. Θα αψηφήσουν τη βούληση των ψηφοφόρων τους και θα υποχωρήσουν για να σώσουν το ευρώ; Σχεδόν σίγουρα δεν θα το κάνουν για τον κ. Τσίπρα, με δεδομένη την κονιορτοποίηση της εμπιστοσύνης τους προς το πρόσωπό του τους πέντε τελευταίους μήνες. Ό,τι επομένως και αν λέει, το διαφαινόμενο αποτέλεσμα του «όχι» είναι εντέλει η επιστροφή στη δραχμή.

Αν το εκλογικό σώμα ψηφίσει «ναι», το πιο πιθανό αποτέλεσμα θα είναι η ένταση της πολιτικής αβεβαιότητας και νέες εκλογές. Η αποχή, τουλάχιστον, αναγνωρίζει σιωπηρά το μάταιο του όλου εγχειρήματος.

Το θεμελιώδες στοιχείο που έχει αγνοήσει ο κ. Τσίπρας είναι η ακραία αδυναμία της Ελλάδας. Αφενός είναι αδύναμη όπως και κάθε άλλη μικρή χώρα, με περιορισμένη ικανότητα να επηρεάσει τους κανόνες της διεθνούς ζωής. Έχει όμως και την πρόσθετη αδυναμία ότι η οικονομία της είναι δυσλειτουργική και το χρέος της συντριπτικό.

Η απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό είναι σχιζοφρενική. Αρέσκεται να τονίζει το ευάλωτο της χώρας καταγγέλλοντας κάποιες ισχυρές σκοτεινές δυνάμεις –τους ντόπιους ολιγάρχες, τους διεθνείς τραπεζίτες και, επίσης, τη Γερμανία. (Μια φορά κι έναν καιρό στην κορυφή αυτής της λίστας βρίσκονταν οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες όμως εσχάτως αναφέρονται λιγότερο.)

Ταυτόχρονα όμως, το κόμμα μιλά για τη δύναμη που μπορεί να έχει η ακηδεμόνευτη λαϊκή εξουσία· το δε άλμα προς τη γνήσια λαϊκή κυριαρχία θα γίνει με την πρωτοπορία σε μια παγκόσμια επανάσταση εναντίον της λιτότητας. Αν δε αυτή αποτύχει, τότε θα γίνει Κούγκι, όπως λένε όλο και περισσότερο τους τελευταίους μήνες στην Αθήνα.

Η ρητορική αυτή δεν εμφανίστηκε από το πουθενά. Φέρνει τα σημάδια του περιβάλλοντος στο οποίο διαμορφώθηκε ο κ. Τσίπρας, καθώς μεγάλωνε στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Τις επόμενες δεκαετίες άνθισε μια φοιτητική κουλτούρα που έχει περί πολλού τον ακτιβισμό και διέβλεπε επαναστατικές προοπτικές σε κάθε κατάληψη σχολής.

Η κουλτούρα αυτή είχε πάθος, γνώριζε μαρξιστική θεωρία, ήταν έντονα φατριαστική και κομματισμένη. Περνούσε ώρες ατελείωτες στις συνελεύσεις όπου συζητούσε για το τι σήμαιναν για τη δημοκρατία τα πάντα, από τις καντίνες ως τους διορισμούς των καθηγητών. Οι ηγέτες των φοιτητών, έχοντας αναπτύξει εμμονή με την ιστορία της γερμανικής κατοχής, καταβρόχθιζαν τα απομνημονεύματα των ηρώων της Αντίστασης και ονειρεύονταν έναν αγώνα αντάξιο των αγώνων εκείνων.

Κάποιοι από αυτούς τους ακτιβιστές παρέμειναν στην κομματική πολιτική, λιγότεροι ίδρυσαν κοινόβια ή έγιναν αναρχικοί και πολύ λίγοι φλερτάρισαν με την επαναστατική βία. Πολλοί συνέβαλαν σημαντικά στην ανθηρή πολιτιστική και πνευματική σκηνή που σχηματίστηκε στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες. Οι περισσότεροι αποφοίτησαν, βρήκαν δουλειά κι έκαναν οικογένεια. Και κάποιοι είναι τώρα στην κυβέρνηση.

Ο κ. Τσίπρας και οι συνάδελφοί του, αφού υποσχέθηκαν στους ψηφοφόρους τους πράγματα που δεν μπορούν να τηρήσουν, παρουσιάζουν την τωρινή συγκυρία ως την ηρωική στιγμή της γενιάς τους. Ο μπολσεβικισμός κατέρρευσε· η Αντίσταση συνετρίβη. Ίσως όμως, ελπίζουν τώρα, να μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να ηγηθεί ενός νέου τύπου επαναστατικής νίκης και να καταφέρει ένα αποφασιστικό χτύπημα εναντίον του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου.

Δεν θα ποντάριζα σε κάτι τέτοιο.

Η τελευταία φορά που η Ελλάδα αθέτησε το χρέος της ήταν το 1932: ακολούθησε μια βραχύβια ανάκαμψη, που έπνεε ήδη τα λοίσθια όταν ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Η αθέτηση του χρέους τότε ήταν μια θετική κίνηση, γιατί όλος ο κόσμος έκανε το ίδιο και γιατί τα πραγματικά κόστη της χρεοκοπίας ήταν χαμηλά.

Τώρα τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Οι συνέπειες και τα κόστη θα ήταν πολύ βαρύτερα, οι δυνατότητες μιας ενδογενούς ανάπτυξης πολύ μικρότερες, και πολλά από τα πλεονεκτήματα που σχετίζονται με την Ευρώπη –η Ελλάδα ως ελκυστικός τόπος ξένων επενδύσεων, η εκμετάλλευση της γεωπολιτικής της θέσης και η μετεξέλιξη των αξιών που ήρθε με το άνοιγμα μιας κοινωνίας που πριν από 40 χρόνια ήταν πολύ πιο εσωστρεφής– θα τεθούν σε κίνδυνο.

Χάρη στο απερίσκεπτο αυτό δημοψήφισμα, η Ελλάδα βρίσκεται μπροστά σε μια μεγάλη αναταραχή που θα δοκιμάσει τις αντοχές των δημοκρατικών θεσμών που η ίδια θέσπισε μετά το 1974. Η χώρα δεν χρειάζεται μια επιστροφή στις χειρότερες υπερβολές της φοιτητικής πολιτικής κουλτούρας. Ακόμα λιγότερο χρειάζεται την εξημμένη ρητορική του βίαιου αγώνα, της εθνικής καταστροφής και του εμφύλιου πολέμου που έχει διαποτίσει ήδη τον αέρα. Η σωφροσύνη μπορεί ακόμα να επικρατήσει και το «ναι» την Κυριακή μπορεί να οδηγήσει επιτέλους στο σχηματισμό μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας που η χώρα ποτέ δεν είχε από τότε που άρχισε η κρίση. Αν δεν συμβεί αυτό, τότε αναμένεται περαιτέρω πολιτική πόλωση κι ένα μέλλον αυξανόμενης φτωχοποίησης στο περιθώριο της Ευρώπης.

Ο Μαρκ Μαζάουερ είναι καθηγητής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Columbia.

Αν και η είδηση έχει πια κυκλοφορήσει ευρέως και δεν χρειάζεται τόσο πολύ αναδημοσίευση, αναγκάζομαι να τη βάλω εδώ διακόπτοντας τον βαθύ ύπνο του τεφτεριού μου, για το λόγο ότι την είχα αναρτήσει στο στάτους μου στο Facebook, απ' όπου εξαφανίστηκε ως δια μαγείας...

------------------------------
http://www.iefimerida.gr/news/201238/zoi-konstantopoyloy-se-katastasi-amok-pare-moy-afentiko-soy-na-se-apolysei-tora-ihitiko

Ενα απίστευτο -διπλό- επεισόδιο με πρωταγωνίστρια την πρόεδρο της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου συνέβη στην Αιδηψό.
Η πρόεδρος της Βουλής προπηλάκισε υπάλληλο πρατηρίου υγρών καυσίμων, από τον οποίο απαιτούσε να της αλλάξει λάστιχο στο αυτοκίνητό της, ενώ απείλησε και δύο γυναίκες που έτυχε να βρίσκονται εκεί και επιχείρησαν να βιντεοσκοπήσουν τη σκηνή. Απαίτησε να σβήσουν φωτογραφίες και βίντεο και μάλιστα, σύμφωνα με τις καταγγελίες τους, άνοιξε η ίδια την πόρτα και άρπαξε τα κινητά τους θέλοντας να διασφαλίσει ότι όντως τα έσβησαν.
Το πρώτο επεισόδιο έγινε την Κυριακή του Πάσχα, όταν η κυρία Κωνσταντοπούλου πήγε σε πρατήριο υγρών καυσίμων ΕΚΟ, στο 1ο χιλιόμετρο του δρόμου Αιδηψός-Ιστιαία, απαιτώντας να της αλλάξουν το λάστιχο επειδή έχανε αέρα.
Στις διαμαρτυρίες του υπαλλήλου ότι δεν είναι βουλκανιζατέρ και δεν έχει αυτή τη δυνατότητα, η Ζωή Κωνσταντοπούλου άρχισε να φωνάζει και να τον απειλεί: «Πάρε μου το αφεντικό σου να σε απολύσει τώρα, δεν ξέρεις ποια είμαι εγώ». Ο υπάλληλος επέμεινε, της έβαλε αέρα στο προβληματικό λάστιχο και η πρόεδρος της Βουλής αποχώρησε.
Το σκηνικό επαναλήφθηκε και την επόμενη ημέρα, Δευτέρα του Πάσχα, όπου και απαίτησε πάλι να γίνει αλλαγή του ελαστικού. Ο υπάλληλος του πρατηρίου επανέλαβε ότι δεν έχει αυτή τη δυνατότητα. «Δεν μπορούμε να σας αλλάξουμε λάστιχο, δεν έχουμε τα κατάλληλα εργαλεία, δεν είμαστε βουλκανιζατέρ».
Η Ζ. Κωνσταντοπούλου έφυγε και επέστρεψε 20 λεπτά αργότερα, προκαλώντας έντονο επεισόδιο. «Δώσε μου τα στοιχεία σου και το τηλέφωνο του αφεντικού σου, ξέρεις ποια είμαι εγώ;» του έλεγε απειλητικά, σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες. «Δεν κρύβομαι, γιατί όμως να σας δώσω τα στοιχεία μου; Τι έκανα;» απαντούσε σε υψηλούς τόνους ο υπάλληλος.
«Κάτι αγενέστατοι τύποι σαν και σένα καταστρέφουν τον τόπο μας» είπε, σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, στον υπάλληλο.
«Αγενέστατο να πας να πεις τον άντρα και την οικογένειά σου και όχι εμένα, δεν σου επιτρέπω» απάντησε εκείνος με ένταση.
«Δώσε μου τα στοιχεία του τώρα να πάρω το αφεντικό σου» απείλησε η πρόεδρος της Βουλής.
«Τι είσαι, μπάτσος είσαι να σου δώσω τα στοιχεία μου; Ερχεσαι δυο φορές τον χρόνο εδώ και το παίζεις Αιδηψιώτισσα; Οτι ενδιαφέρεσαι για το καλό του τόπου;», απάντησε ο υπάλληλος.
Μάλιστα, η πρόεδρος της Βουλής έφτασε στο σημείο να απειλήσει δύο γυναίκες που βρίσκονταν στο βενζινάδικο τυχαία, επειδή κατέγραψαν εικόνες και βίντεο από το επεισόδιο.
«Είναι παράνομη η βιντεοσκόπηση, είναι ποινικό αδίκημα, σβήστε τα τώρα» τους φώναζε απειλητικά και τις ανάγκασε να σβήσουν ό,τι είχαν τραβήξει. Μάλιστα, άρπαξε η ίδια τα κινητά των δύο γυναικών για να διαπιστώσει ότι όντως είχαν σβήσει το υλικό.
«Διαγράψτε το τώρα, δείξτε μου τι έχετε τραβήξει» έλεγε με ένταση.
To επεισόδιο επιβεβαιώνει και ο ιδιοκτήτης του πρατηρίου, ενώ μάρτυρες λένε ότι στη σκηνή υπήρχαν και οδηγοί άλλων αυτοκινήτων που γιουχάισαν την πρόεδρο της Βουλής.

Η ανάρτηση στο Facebook του υπαλλήλου του πρατηρίου τον οποίο προπηλάκισε η Ζωή Κωνσταντοπούλου

Το περιστατικό σχολίασε και ο υπάλληλος του πρατηρίου υγρών καυσίμων, Νίκος Αλατσατιανός, τον οποίο προπηλάκισε η πρόεδρος της Βουλής, αρχικά κοινοποιώντας στο δικό του προφίλ την ανάρτηση της καταγγέλλουσας Βάλιας Παναγιωτίδου και εν συνεχεία σχολιάζοντας κάτω από αυτήν:

(το κείμενο στο λινκ)

Αποκλειστική συνέντευξη της καταγγέλλουσας
Μιλώντας στο iefimerida.gr, η κυρία Βάλια Παναγιωτίδου, υπάλληλος του ΟΤΕ, περιέγραψε λεπτό προς λεπτό την καταγγελία της.
«Σήμερα το απόγευμα, στις 4, πέρασα με το πλοίο από την Γλύφα στον Αγιόκαμπο γιατί ήθελα να κατευθυνθώ στην εκκλησία του Αγ. Ιωάννη Ρώσσου. Ο τελικός μου προορισμός ήταν η Αθήνα, αλλά ήταν ωραία μέρα και είπαμε με τη φίλη μου να το κάνουμε σαν εκδρομή. Σταματήσαμε για να βάλουμε βενζίνη περίπου ένα χιλιόμετρο πριν φτάσουμε στην Αιδηψό, στο δεξί χέρι έχει ένα πρατήριο ΕΚΟ. Ηταν γύρω στις 5 παρά 20. Πάρκαρα στις αντλίες.
Ακριβώς μπροστά μου ήταν ένα γαλάζιο αυτοκίνητο, ένας "σκαραβαίος", και είδα μια κυρία και δύο άνδρες να φωνάζουν δυνατά. Ο ένας άντρας φαινόταν ότι ήταν υπάλληλος βενζινάδικου από τη στολή που φορούσε. Και οι τρεις φώναζαν υπερβολικά δυνατά. Από τη φωνή κατάλαβα αμέσως ότι η γυναίκα ήταν η πρόεδρος της Βουλής, Ζωή Κωνσταντοπούλου, και σήκωσα το κινητό να τραβήξω τη σκηνή. Εκείνη την ώρα η κυρία Κωνσταντοπούλου έλεγε στον υπάλληλο "δεν με εξυπηρέτησες, δώσε μου τα στοιχεία σου, θα πάρω το αφεντικό σου" και εκείνος απαντούσε "τι τα θέλεις; Δεν κρύβομαι. Δεν ντρέπεσαι να μου ζητάς τα στοιχεία μου να πάρεις το αφεντικό μου;». Η κυρία Κωνσταντοπούλου επέμενε "δώσε μου τα στοιχεία σου και το αφεντικό σου, τώρα θα δεις τι έχει να γίνει". Ο τρίτος κύριος, που υπέθεσα ότι λόγω του αξιώματός της θα ήταν αστυνομικός, έλεγε "Ζωούλα, να πάρουμε την Αστυνομία;" και φώναζε στον υπάλληλο "δεν ντρέπεστε, δεν ξέρετε ποια είναι; Γιατί δεν την εξυπηρετείτε;".
Η φίλη μου που ήταν στο αυτοκίνητο τραβούσε βίντεο, εγώ μπήκα μέσα στο κατάστημα και είδα την κυρία Κωνσταντοπούλου να ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου μου και να απαιτεί από τη φίλη μου να σβήσει το βίντεο. Εκείνη τρόμαξε και το διέγραψε. Η κα Κωνσταντοπούλου, της πήρε το κινητό από τα χέρια για να δει αν έχει κάτι άλλο υλικό ή αν είναι οριστική η διαγραφή και της το επέστρεψε. Κατόπιν κατευθύνθηκε στο κατάστημα και άρχισε να μου φωνάζει να διαγράψω και εγώ το βίντεο και ότι ήταν παράνομο. Της είπα "δεν σας έχω τραβήξει βίντεο" γιατί όντως εγώ είχα πάρει φωτογραφία και το κινητό μου μπλόκαρε. Κατευθύνθηκε ο τρίτος κύριος προς τα εμένα και φώναζε "δώσε το κινητό και σβήσε ό,τι έχεις κάνει". Του είπα "σας παρακαλώ, δεν μπορείτε να μου πάρετε το κινητό" και γυρίζει προς την κα Κωνσταντοπούλου και της λέει: "Ζωούλα, θέλεις να πάρουμε την Αστυνομία;". Ερχεται η πρόεδρος της Βουλής ακριβώς μπροστά μου και μου λέει "δείξτε μου τι έχετε τραβήξει τώρα, γιατί είναι ποινικό αδίκημα και η φωτογραφία και το βίντεο". Ηταν τρομερά απειλητική. Εντάξει, δεν έχω και το κατάλληλο ύψος να σταθώ απέναντί της και φώναζε πάρα πολύ. Ανοίγω το κινητό μου, βλέπει ότι έχω μια φωτογραφία, τη διαγράφω.
"Είναι απαράδεκτος ο τρόπος σας" της είπα.
"Εσείς είστε απαράδεκτη, που τραβάτε βίντεο και είστε τυχερή που το διαγράψατε" απάντησε η Ζωή Κωνσταντοπούλου και έφυγε.
Εκείνη την ώρα εμφανίστηκε η σύζυγος του κυρίου που ήταν δίπλα της και αρχικά τον πέρασα για άνδρα της προσωπικής της ασφάλειας, και του είπε "γρήγορα, θα χάσουμε το πλοίο". Εκεί συνειδητοποίησα ότι ήταν απλώς περαστικός.
Ρώτησα τον υπάλληλο αν θέλει να του αφήσω τα στοιχεία μου γιατί δεν είναι μικρό πράγμα στις μέρες μας να απειλείς έναν εργαζόμενο.
Νιώθω πολύ άσχημα που δεν κράτησα το βίντεο.
Εχει πάρει μεγάλη έκταση το θέμα και δεν σας κρύβω ότι ανησυχώ λίγο και έχω αγχωθεί γιατί δέχομαι και πολλά μηνύματα. Καταλαβαίνετε ότι είναι η πρόεδρος της Βουλής, δεν είναι τυχαίο πρόσωπο. Αλλά έχω σοκαριστεί με τη συμπεριφορά της. Δεν είναι μικρό πράγμα, η πρόεδρος της Βουλής να ουρλιάζει μπροστά σου ενώ συμπεριφέρεται κατά τέτοιο τρόπο μπροστά σε έναν υπάλληλο, είναι σοκαριστικό».
Ακούστε εδώ το ηχητικό της συνέντευξης στο iefimerida.gr της Βάλιας Παναγιωτίδου

Πηγή: Ζωή Κωνσταντοπούλου σε κατάσταση αμόκ: Πάρε μου το αφεντικό σου να σε απολύσει τώρα [ηχητικό] | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/news/201238/zoi-konstantopoyloy-se-katastasi-amok-pare-moy-afentiko-soy-na-se-apolysei-tora-ihitiko#ixzz3XJet0vjF

-------------------------

Αυτή λοιπόν την ανάρτηση, η αόρατη χειρ την εξαφάνισε, προτού προλάβω να απαντήσω σ' ένα σχόλιο φίλης Συριζαίας, που έλεγε:

Είσαι πολύ σίγουρος ότι έγιναν έτσι τα πράγματα; Γιατί βρωμάει στημένο από πολύ μακριά όλο αυτό. Και ό,τι κι αν προσάπτεις στην Ζ.Κ., χαζή δεν είναι, να κάνει τέτοιες μ@λα@κίες.

Απαντάω λοιπόν εδώ, μια και η ανάρτηση στο FB δεν υπάρχει, τη παρεμβάσει...τίνος άραγε;

Η καταγγελία έγινε επώνυμα, με παρρησία, και με μάρτυρες. Τι άλλο χρειάζεται για να δώσει κανείς βάση σε μια είδηση; Μήπως όταν διαβάζουμε ότι χρυσαυγίτες μαχαίρωσαν αλλοδαπό και ότι υπήρξαν μάρτυρες του σκηνικού, είμαστε αυτόπτες μάρτυρες; Με την ίδια λογική, θα πρέπει άραγε και τότε να αναρωτηθούμε αν είμαστε "πολύ σίγουροι, γιατί βρωμάει στημένο από πολύ μακριά;"

Μήπως τελικά δεν αρκούν οι μάρτυρες αλλά χρειάζεται και φωτογραφία ή βίντεο, η φωτογραφία και το βίντεο που η ΖΚ απείλησε ότι αποτελούν ποινικό αδίκημα;

Και γιατί τάχα "βρωμάει στημένο από πολύ μακριά"; Μήπως επειδή μας κάνει να ντρεπόμαστε; 

Και από πότε η "εξυπνάδα" εμποδίζει τους αρχομανείς και τους εμπαθείς να εκφράζουν το χαρακτήρα τους; Αν ήταν έτσι, όλοι οι άνθρωποι με στοιχειώδη ευφυΐα θα ήταν εξωτερικά άψογοι στη συμπεριφορά τους, δεν θα εκτίθονταν ποτέ. Ξέρουμε όμως πολύ καλά ότι δεν είναι έτσι. Άλλωστε η αίσθηση της εξουσίας δίνει φτερά, και όσο βλέπεις ότι σε παίρνει, ότι υπάρχουν οπαδοί που σε πιστεύουν και σε στηρίζουν και σε καλύπτουν, τόσο τραβάς το σκοινί. Πάντα έτσι δε γίνεται;

Μένει τώρα να δούμε αν το μακρύ χέρι των οπαδών της ΖΚ μπορεί να απαλείψει, εκτός από αναρτήσεις στο Facebook, και αναρτήσεις στον Blogger...

Να ποιος διαβάζει Kontra News!

Προχτές, ημέρα επίσκεψης της Άγγελας Μέρκελ, Γερμανοί τουρίστες διαβάζουν το πρωτοσέλιδο της Κόντρα Νιούς, γραμμένο στα γερμανικά:

Νά και το άρθρο:

Λατέρνας επάνοδος

Έχω ελεεινολογήσει παλιότερα σε τούτο το μπακαλοτέφτερο τους γυρολόγους της λατέρνας, ανθρώπους που προσπαθούν να βγάλουν ζητιανομεροκάματο βγάζοντας βόλτα στους δρόμους της Αθήνας, είτε στην Ομόνοια είτε στη Διον. Αρεοπαγίτου, σάμπως γιαγιά σε αναπηρικό καροτσάκι, παμπάλαιες σαραβαλιασμένες λατέρνες που δεν παράγουν σχεδόν ούτε νότα, ξομπλιασμένες δίκην Επιταφίου με φωτογραφίες του Βασίλη Αυλωνίτη και του Μίμη Φωτόπουλου από την ταινία Λατέρνα, Φτώχεια και Φιλότιμο, και εκλιπαρώντας τους διαβάτες με τα λόγια "για την παράδοσή μας, βρε παιδιά!", την ίδια ώρα που στο πίσω μέρος της λατέρνας έχουν κι ένα τρανζιστοράκι για ψυχαγωγία τις ώρες που δεν κινείται τίποτα. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα;

Οποία χαρά ένιωσα λοιπόν, όταν ανακάλυψα στο διαδικτυακό τηλεοπτικό κανάλι destv.tv, που μου το αποκάλυψε ένα άρθρο του Γιάννη Παπαδημητρίου (με ελαφρώς υπερφίαλο τίτλο, είναι αλήθεια) στο Protagon, ένα ρεπορτάζ που παρουσιάζει έναν Έλληνα στη Χαλκιδική ο οποίος κατασκευάζει καινούργιες λατέρνες, και μάλιστα γυρεύει, όπως λέει, και καινούργιες μουσικές. Επιτέλους, και εύγε!