Κυριακή, Οκτωβρίου 26, 2008

Σάββατο, Οκτωβρίου 25, 2008

Old fashion fan club



Έλεος, ρε παιδιά! Έχετε δει κανέναν εργάτη να φοράει κασκέτο τα τελευταία σαράντα χρόνια; Αμ ο άλλος με τη γραβάτα, τι σου λέει; Σκέτος Ξανθόπουλος σε κυριακάτικη έξοδο με το "αίσθημα", τη δεκαετία του '60!

Μάχιμες ντουλάπες


Περισσότεροι από 100 αστυνομικοί αποσπάστηκαν από επιτελικές θέσεις στη ΓΑΔΑ για να μετάσχουν σε επιχειρήσεις "σκούπα" στο κέντρο της πρωτεύουσας και όχι μόνο.

Αυτό λέει η λεζάντα, μα αρκεί η φωτογραφία για να πειστεί κανείς ότι το καλύτερο που έχουν να κάνουν οι "επιτελικοί" είναι να χάσουν κάνα κιλό, γιατί, έτσι και τα θηράματά τους το βάλουν απλά στα πόδια, αυτοί, τέτοιοι χοντρομπαλάδες που είναι, θα σκάσουν στα πρώτα 10 μέτρα.

Λάδι βρέχει, κάστανα χιονίζει



Από τις υπώρειες της Ακρόπολης, εδώ και χρόνια.
Η ωραία αυτή παροιμία σημαίνει "πέρα βρέχει". Λέγεται γι' αυτόν που αδιαφορεί για τα πάντα.
Προσέξτε πόσα πολλά σύμφωνα ακούγονται μόνο μια φορά μέσα στη φράση. Μόνο το χι και το νι επαναλαμβάνονται άπαξ.

Τετάρτη, Οκτωβρίου 15, 2008

Βαθύ κράτος (Ελλάδα)

Προ ημερών αναφέρθηκα στο "βαθύ κομμάτι της ελληνικής ευσέβειας". Εδώ παραθέτω και μια νέα, αυτάρεσκη ουσιαστικά --ε, δικαιούμαστε κι εμείς, κοινωνιολογική αδεία, ένα "βαθύ κράτος"!--, αναφορά υπουργού στο "βαθύ κράτος" της Ελλάδας. Αναδημοσιεύω την είδηση:

Ο Υπουργός Πολιτισμού κ. Μιχάλης Λιάπης κατά τη δεύτερη ημέρα συζήτησης του Σχεδίου Νόμου «Ίδρυση Νομικού Προσώπου Δημοσίου Δικαίου με την επωνυμία Μουσείο Ακρόπολης», στην Ολομέλεια της Βουλής, ανέφερε μεταξύ άλλων:
Πριν από λίγο καιρό, αντιπροσωπεία του ΠΑΣΟΚ επισκέφθηκε το Νέο Μουσείο της Ακροπόλεως. Και σύμφωνα με τα δημοσιεύματα του Τύπου, εντυπωσιάστηκε από ένα έργο που με το που το βλέπεις, αντιλαμβάνεσαι αμέσως το μέγεθος της προσπάθειας που καταβλήθηκε. Αλλά και την σημασία του στην ιστορία του πολιτιστικού γίγνεσθαι της χώρας. Η ανέγερση του μουσείου αυτού που θαυμάσατε κύριοι συνάδελφοι, κατέστη τελικώς εφικτή χάρις στο ευέλικτο νομικό πλαίσιο που διέπει την λειτουργία του Οργανισμού Ανέγερσης Νέου Μουσείου Ακροπόλεως. Και σε αυτή την περίπτωση, η ευελιξία και η απαγγύλωση από τους μηχανισμούς του βαθέως κράτους, ήταν εκείνες που μας επέτρεψαν να φτάσουμε μέχρι εδώ, μετά από άπειρα προβλήματα, ατέρμονες δίκες, ατελείωτες αναβολές.

Για την ορθογραφία ("αγγύλωση", "βαθέως"), ουδέν σχόλιον. Έτσι κι αλλιώς, δεν είναι του υπουργού.

Κυριακή, Οκτωβρίου 12, 2008

Μαθήματα ιστορίας

Διέσχιζα προ ημερών το μπουγάζι Κέρκυρας-Ηγουμενίτσας με την παντόφλα της γραμμής και, 7 η ώρα το πρωί, άνοιξε δίπλα μου μια συζήτηση από κάποιους ΚΑΠΗτες για τα όσα έλεγε η πρωινή τηλεόραση για την οικονομική κρίση. Ένας λοιπόν απ' αυτούς μέσα σε μόλις 5 λεπτά έκανε με τα σχόλιά του την εξής διαδρομή: Καραμανλής -> δάνεια -> κραχ -> Εβραίοι -> Χίτλερ (το μόνο καλό που έκανε ήταν να τους εξαφανίσει) -> Μεγ. Αλέξαντρος (πήγε τον πολιτισμό στις χώρες που κατάκτησε). Ο παπάς που ήτανε μαζί τους προσπάθησε με πολύ έμμεσο τρόπο να απαγκιστρώσει τη συζήτηση από τα αίματα. Οι άλλοι δεν σχολίασαν τίποτα, ούτε υπέρ ούτε κατά. Λίγο αργότερα, ο περί ού είχε αποκοιμηθεί με το κομπολόι στο χέρι...

Επιγραφές σε φωνητική ορθογραφία

Μου αρέσει πολύ η λεγόμενη φωνητική ορθογραφία, και ενθουσιάζομαι όταν βλέπω επιγραφές σε αυτήν. Σκέφτηκα λοιπόν να τις μαζεύω εδώ, και ξεκινάω από σήμερα:

ΠΕΔΙΑ ΚΛΙΝΕΤΕ ΠΟΡΤΑ ΓΑΤΕΣ

Η "βαθιά Εκκλησία"

Στην Παλλήνη εκτέθηκαν πρόσφατα ή εκτίθενται τώρα ή θα εκτεθούν προσεχώς λείψανα του αγίου Σεραφείμ του Σάροφ, φερμένα από τη Ρωσία, και ο τοπικός, μάλλον, μητροπολίτης δήλωσε ότι αυτό δείχνει την αγάπη της χριστιανικής Ρωσίας, που προσφέρει για προσκύνηση αυτά τα αγιότατα λείψανα "στο βαθύ κομμάτι της ελληνικής ευσέβειας".
Είχαμε λοιπόν το "βαθύ κράτος" της Τουρκίας, τώρα μάς προέκυψε και το "βαθύ κομμάτι της ελληνικής ευσέβειας"...

Μήδεια (2), του Δημήτρη Παπαϊωάννου

Μεγάλη μάπα! Δεν ξέρω πώς ήταν η πρώτη του Μήδεια, αλλά ετούτη, "πιο αφαιρετική" τάχατες, ήταν μια φτενή, σχηματικότατη απόδοση του μύθου, όπου όλες οι σχέσεις και τα βιώματα των ηρώων είχαν μειωθεί σε σκέτες χειρονομίες, και όπου τη θέση της συμβατικής ψυχολογικής απόδοσης των συναισθημάτων (έρωτας, ζήλια, προδοσία, μίσος, εκδίκηση, απελπισία), την οποία υποθέτω ο Παπαϊωάννου θέλησε να αποφύγει, δεν την πήρε κάτι άλλο, ανώτερο ή έστω διαφορετικό, αλλά το τίποτα μιας φτενής, ισχνής, λιπόσαρκης, άψυχα διανοητικής απόδοσης. Σα να σου διηγούμαι ένα παραμύθι, και να θέλω να αποφύγω τον κλασικό τρόπο αφήγησης, και, αντί να βρω έναν καλύτερο ή έστω διαφορετικό τρόπο, που να αναδεικνύει κάποια πράγματα, να αρχίσω απλώς να σου λέω ξερά ολόξερα τα σκέτα γεγονότα, χειρονομώντας συνάμα άψυχα και στεγνά για παραστατικότητα.

Ευτυχώς, το καλοκαίρι είδα την Sylvie Guillem με κάτι Γιαπωνέζους να χορεύουν Μορίς Μπεζάρ (Μπολέρο, Ιεροτελεστία της Άνοιξης κ.ά.), και σκίρτησαν τα κύτταρά μου, κι ας ήταν χορογραφίες των αρχών της δεκαετίας του '60!