Μήδεια (2), του Δημήτρη Παπαϊωάννου

Μεγάλη μάπα! Δεν ξέρω πώς ήταν η πρώτη του Μήδεια, αλλά ετούτη, "πιο αφαιρετική" τάχατες, ήταν μια φτενή, σχηματικότατη απόδοση του μύθου, όπου όλες οι σχέσεις και τα βιώματα των ηρώων είχαν μειωθεί σε σκέτες χειρονομίες, και όπου τη θέση της συμβατικής ψυχολογικής απόδοσης των συναισθημάτων (έρωτας, ζήλια, προδοσία, μίσος, εκδίκηση, απελπισία), την οποία υποθέτω ο Παπαϊωάννου θέλησε να αποφύγει, δεν την πήρε κάτι άλλο, ανώτερο ή έστω διαφορετικό, αλλά το τίποτα μιας φτενής, ισχνής, λιπόσαρκης, άψυχα διανοητικής απόδοσης. Σα να σου διηγούμαι ένα παραμύθι, και να θέλω να αποφύγω τον κλασικό τρόπο αφήγησης, και, αντί να βρω έναν καλύτερο ή έστω διαφορετικό τρόπο, που να αναδεικνύει κάποια πράγματα, να αρχίσω απλώς να σου λέω ξερά ολόξερα τα σκέτα γεγονότα, χειρονομώντας συνάμα άψυχα και στεγνά για παραστατικότητα.

Ευτυχώς, το καλοκαίρι είδα την Sylvie Guillem με κάτι Γιαπωνέζους να χορεύουν Μορίς Μπεζάρ (Μπολέρο, Ιεροτελεστία της Άνοιξης κ.ά.), και σκίρτησαν τα κύτταρά μου, κι ας ήταν χορογραφίες των αρχών της δεκαετίας του '60!