Κυριακή, Δεκεμβρίου 23, 2012

Πολιτική και θρησκευτικότητα γύρω στο 2000 μ.Χ.

"What came out was my anger against the Greeks that were celebrating the downfall of the junta, and the junta had fallen because of Cyprus; and the Greeks were celebrating of how brave they were. So I just gave hell to the Greeks, their politicians, everybody, and it was Lambrias who recognized my voice on this, the voice on Free Cyprus, and so he told Karamanlis I was giving hell to everybody including Karamanlis!"


"— I'm not particularly religious, or I'm not religious at all. But there is some affiliation; I do pray (...)
— Whom do you pray to?
— Yeah, that's a...good question....because...I believe God is within us and that...God being good or bad or whatever depends on us. If I am a good person, then God -whoever he is- is glorified. If I'm bad, nasty, cheating, God is just going down. But from the point of view of concentrating the prayer on something, it's been this icon."

(Μαρία Μπέκετ)

Τρίτη, Δεκεμβρίου 11, 2012

Κινηματογραφικά

Στο τελευταίο τεύχος του πολύ καλού περιοδικού Senses of Cinema έχει τα εξής σχετιζόμενα με την Ελλάδα ή με Έλληνες, που μου κίνησαν ιδιαιτέρως το ενδιαφέρον:

1) μια παρουσίαση του έργου της θρυλικής σκηνοθέτιδας Shirley Clarke, της οποίας έχω δει δύο ταινίες στην Ελλάδα, The Connection (1960) και Portrait of Jason (1967), και τα δύο έξοχα. Το άρθρο είναι του Ελληνοαυστραλού Άγγελου Κουτσουράκη. Κράχτης: Μαθαίνουμε ότι ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν θεωρούσε τον Ιάσονα την πιο συναρπαστική ταινία που είχε δει ποτέ.

2) ένα άρθρο του John Conomos για τον κριτικό κινηματογράφου Andrew Sarris, συγγραφέα μεταξύ άλλων του The American Cinema (1968).

3) μια κριτική του επίσης Ελληνοαυστραλού Βρασίδα Κάραλη, συγγραφέα του A History of Greek Cinema (2012), για το βιβλίο Greek Cinema, Texts, Histories, Identities, σε επιμέλεια των Lydia Papadimitriou και Yannis Tzioumakis.

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 03, 2012

Η μέρα που ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε πολυσυλλεκτικό κόμμα

Η Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ είναι διασκεδαστικά αποκαλυπτική. Από την Αυγή της 3/12/12:

"Ο Τσίπρας έδωσε διέξοδο στην καταπιεσμένη αριστερή μου ιδεολογία" 
 
Ονομάζομαι Οικονόμου Μαρία. Είμαι από την οργάνωση Φυλής. Θέλω να πω μόνο δύο λόγια. Ήμουν οργανωμένη στη Ν.Δ. για 18 ολόκληρα χρόνια. Όχι κατ' ανάγκην δεξιά, αλλά με αριστερές αρχές. Και αριστερή συμπεριφορά στην καθημερινότητά μου, στη δουλειά μου, στις συναναστροφές μου. Ήμουν μία από τους εγκλωβισμένους στα δύο πρώην μεγάλα κόμματα και νιώθω ευτυχής που μου δώσατε χώρο και λόγο στον ΣΥΡΙΖΑ.
Βρίσκομαι σήμερα εδώ γιατί άκουσα τον δυνατό, τον καθαρό, τον έντιμο λόγο του συντρόφου Αλέξη Τσίπρα και του είμαι ευγνώμων γιατί έδωσε διέξοδο στην καταπιεσμένη αριστερή μου ιδεολογία. Και τελειώνω λέγοντας ότι στον ΣΥΡΙΖΑ βρήκα επιτέλους, μετά από 18 ολόκληρα χρόνια, την πολιτικά βιολογική μου οικογένεια.
Ήρθα για να μείνω και θα συνεχίσω να αγωνίζομαι μαζί σας με όλες μου τις δυνάμεις.
Σας ευχαριστώ πολύ

Δεν ψήφιζε απλώς, παρά ήταν οργανωμένη 18 χρόνια στη Νέα Δημοκρατία.
Μετά τους εγκλωβισμένους του Χρηματιστηρίου, νά και οι εγκλωβισμένες της Νέας Δημοκρατίας, που μετά από 18 χρόνια βρίσκουν πια την πολιτικά....βιολογική τους οικογένεια, στο δε πρόσωπο του χαρισματικού (αν και χωρίς παχιά φρύδια) αρχηγού την...καταπιεσμένη αριστερή τους ιδεολογία· και κυρίως νά η κομματική εφημερίδα, η οποία θεωρεί ότι αυτό τον τραγέλαφο σκόπιμο είναι να τον προβάλει στην πρώτη της (ονλάιν) σελίδα. Πάμε πλησίστιοι για εξουσία...

Κυριακή, Δεκεμβρίου 02, 2012

Βαριά μαστούρα

Πανελλήνια Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, 30/11-2/12/2012

Αλέξης Τσίπρας (Η Αυγή):
Κοιτάξτε τι γίνεται σε όλη την Ευρώπη.
Όλοι έχουν στραμμένα τα μάτια τους πάνω μας.
Όλοι περιμένουν εμείς να γίνουμε η σπίθα που θα βάλει φωτιά στον κάμπο.
Που θα παρακινήσει τους λαούς να ξεσηκωθούν.
Που θα δώσει το παράδειγμα της μεγάλης αλλαγής.
Τίποτα δεν θα είναι το ίδιο στην Ευρώπη μετά από μια μεγάλη συντριπτική νίκη του λαού μας στην Ελλάδα.
Από πειραματόζωο της κρίσης θα γίνουμε ο εμβρυουλκός προοδευτικών αλλαγών και ανατροπών προς όφελος των λαών σε όλη την Ευρώπη. (...)

Πάνος Σκουρλέτης (Η Καθημερινή):
Ο εκπρόσωπος Τύπου Π. Σκουρλέτης, είπε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υιοθετεί εύκολες συνταγές του παρελθόντος, έχει εναλλακτική λύση και εξέφρασε τη βεβαιότητα ότι συντελείται μια βαθειά πολιτική και κοινωνική αλλαγή και η ενίσχυση του κόμματός του δεν οφείλεται σε απλή μετατόπιση ψηφοφόρων. Χαρακτήρισε τη Συνδιάσκεψη ως ένα ποιοτικό άλμα με στόχο τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό (...)

Ζωή Κωνσταντοπούλου (ό.π.):
Όταν οι αντίπαλοι λένε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει εμπειρία διακυβέρνησης, η απάντηση είναι «ευτυχώς», είπε η κ. Κωνσταντοπούλου και αναφέρθηκε στην «εμπειρία διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ», που έφεραν τη χώρα στη σημερινή κατάσταση. Εμείς, πρόσθεσε, έχουμε εμπειρία αγώνων, σύγκρουσης και διεκδίκησης, υπεράσπισης των αδυνάτων και αυτό είναι το πιο πολύτιμο αγαθό σε αυτήν τη συγκυρία.

Καλά, τι πίνουνε;

Παναγιώτης Λαφαζάνης (ό.π.):
Ο κ. Λαφαζάνης υποστήριξε την ανάγκη διατήρησης των ιδεολογικών ρευμάτων εντός του ΣΥΡΙΖΑ, σημειώνοντας ότι αυτή είναι και η δημοκρατική παράδοση της Αριστεράς. «Ακόμη και στη σοβιετική επανάσταση υπήρχαν οι μειοψηφίες και οι απόψεις τους ήταν δημόσιες» είπε (...)

Η Συντακτική Συνέλευση διαλύθηκε δια της βίας και καταργήθηκε  το Δεκέμβρη του 1917 γιατί στις εκλογές για την ανάδειξή της είχαν πλειοψηφήσει οι Σοσιαλεπαναστάτες, τα υπόλοιπα κόμματα βγήκαν ουσιαστικά εκτός νόμου μέσα στο 1918, και οι τάσεις μέσα στο μοναδικό εναπομένον νόμιμο κόμμα, το κυβερνών (τι σύμπτωση!) ΚΚΡ(μπ), απαγορεύτηκαν το 1921. Αλλά ο Λαφαζάνης δεν έχει πρόβλημα να κάνει το άσπρο μαύρο, ώστε να πετύχει μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: και να διασώσει τη δική του τάση μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ και να αποδώσει πλαστά εύσημα στη σοβιετική επανάσταση· αν και ο όρος "σοβιετική επανάσταση" είναι τόσο θολός χρονολογικά, ώστε ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει, πόσο μάλλον ένας σταλινικός.

Ένα είναι το δικό μου συμπέρασμα: η χώρα δεν έχει πολιτικούς σε κανένα σημείο του φάσματος. Έχει δημαγωγούς, σφουγγοκωλάριους, πουλημένους και αιθεροβάμονες. Α, και δολοφόνους, μην τους ξεχνάμε. Το δε μόνο πραγματικό επιχείρημα όλων τους είναι "ψηφίστε εμάς, δε βλέπετε τι χάλια είναι οι άλλοι;"

Τρίτη, Νοεμβρίου 27, 2012

Ελληνόφωνες ταινίες 2012

Πολύ φχαριστήθηκα το Η χαρά και η θλίψη του σώματος (2012), του Αντρέα Πάντζη, ο οποίος μετά Το τάμα του 2001 βάζει στη σκηνή έναν άλλον Ευαγόρα και μιαν άλλη Αφροδίτη (δύο, για την ακρίβεια), που κι αυτή/ές βιάζε/ονται. Πρόκειται για μια δυομισάωρη "παιδική" εκδοχή/παρωδία/καρικατούρα του είδους της αστυνομικής/δραματικής/ερωτικής ταινίας, όπου το παιδί είναι ένας ενήλικας αιώνιος έφηβος. Πολύ ποιητική ταινία, που θα έλεγα —αν η έκφραση δεν ηχούσε στα ίδια μου τ' αφτιά σαν τρύπια καπότα, σαν κύμβαλον αλαλάζον— ότι "παίζει με τους κώδικες" του χολλυγουντιανού φιλμ νουάρ. 

Το Σάββατο είδα την ταινία Χαιρετίσματα στην Ευρώπη (Klain Main Puts), του Νίκου Αλευρά, του σκηνοθέτη του περίφημου εκείνου Πέφτουν οι Σφαίρες σαν το Χαλάζι κι ο Τραυματισμένος Καλλιτέχνης Αναστενάζει, του 1977. Πρόκειται για μια πατριδολατρική απόδραση από την ευρωπαϊκή κατάθλιψη της τελευταίας διετίας, με πολύ Οίτυλο (όπου ο σκηνοθέτης έχει το προγονικό του σπίτι, όπως ξέρουμε και από το Πέφτουν οι Σφαίρες σαν το Χαλάζι) και πολλή ελληνική κουζίνα. Το φαρσικό στοιχείο, στο οποίο έχω αδυναμία και καταστατική συμπάθεια, καθώς και το στοιχείο του παραλόγου βγάζουν κάθε τόσο γέλιο, γέλιο που μας είναι τόσο απαραίτητο σήμερα. Επίσης η επιλογή της μουσικής είναι καλή, όλο ωραία ρεμπέτικα και λαϊκά, χωρίς να μπορώ να πω το ίδιο για την πρωτότυπη μουσική του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Από την άλλη, δεν θα πάρω στα σοβαρά τα ελληνοκεντρικά και αντιβορειοευρωπαϊκά μηνύματα της ταινίας, γιατί δεν αντέχουν σε κριτική· προτιμώ να βάλω τη λογική μου για ύπνο. Η ταινία, αφού μας θυμίσει έναν ωραίο στίχο από τη Ρωμιοσύνη τού επίσης Λάκωνα Ρίτσου,

Δεν υπάρχει νερό. Μονάχα φως. Ο δρόμος χάνεται στο φως κι ο ίσκιος της μάντρας είναι σίδερο

καθώς και την περίφημη προσευχή του Σωκράτη στον Ιλισό από το Φαίδρο:

Αγαπημένε μου Πάνα, και σεις οι άλλοι θεοί αυτού εδώ του τόπου, δώστε μου να γίνω όμορφος μέσα μου. Και όσα έχω έξωθέ μου να είναι φιλιωμένα με όσα έχω μέσα μου. Δώστε θεοί μου, ώστε να μου φαίνεται πλούσιος ο σοφός, και χρυσού πλήθος να έχω όσο μήτε να σηκώσει, μήτε να βαστάξει επάνω του μπορεί άλλος παρά ο γνωστικός.

τελειώνει με μια πανέμορφη στροφή του Κάλβου συνδυασμένη μ' ένα μαγευτικά τραβηγμένο ηλιοβασίλεμα:

Oύτως από τον ήλιον,
ωσάν πυρός σταλάγματα,
πέφτουσιν εις την θάλασσαν
των αιώνων, και χάνονται
                δια πάντα η ώραι.


 Αυτό που μ' αρέσει στον Αλευρά, είναι ότι ο άνθρωπος κάνει την πλάκα του με τις ταινίες του· το διασκεδάζει. Για πολλά μπορείς να τον κριτικάρεις, ειδικά σ' αυτή του την ταινία, αλλά όχι για σπουδαιοφάνεια. Και, δεδομένου ότι μιλάμε για ελληνικό κινηματογράφο, αυτό είναι ΜΕΓΑΑΑΛΗ υπόθεση...

Την Κυριακή είδα το 11 συναντήσεις με τον πατέρα μου, του Νίκου Κορνήλιου. Δραματική ταινία κόρης-πατέρα. Για κάποιο λόγο ο σκηνοθέτης και συν-σεναριογράφος αποφάσισε να μην αναπτύξει το ίδιο του το θέμα. Ενώ θα μπορούσε να εμπλέξει κι άλλα πρόσωπα, όπως την κόρη του πατέρα από άλλη γυναίκα, τη μητέρα αυτής της δεύτερης κόρης κλπ., μπας και βγει κάτι πιο πλούσιο και πιο ενδιαφέρον, προτίμησε για άγνωστους λόγους να μας παρουσιάσει επί μιάμιση ώρα μια σχέση που οι εξελίξεις της ήταν τόσο φτωχές ώστε μπορούσαν να ειπωθούν άνετα σε μια ταινία τριών τετάρτων της ώρας το πολύ, και να παραγεμίσει τα χάσματα με επαναλαμβανόμενα πλάνα από το μάθημα κλασικού τραγουδιού της κόρης, η οποία μάλιστα πρόβαρε ξανά και ξανά το ίδιο μουσικό μοτίβο. Ευτυχώς οι διάλογοι δεν ήταν εξοργιστικοί και βλακώδεις, όπως τόσο συχνά συμβαίνει στο ελληνικό σινεμά. Όχι πως ήταν τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά οι απαιτήσεις μου είναι τόσο χαμηλωμένες ώστε το να μην είναι οι διάλογοι για γιαούρτια με κάνει να θέλω να πω μπράβο, ως ίσως μη όφειλα. Η ταινία έχει και κάμποσο γυναικείο γυμνό και ωραία χείλια και μαλλιά. Οι ερμηνείες αποδεκτές, αλλά είπα, δεν μπορείς να βγάλεις συμπέρασμα για το επίπεδο ηθοποιίας, λόγω των μινιμαλιστικών φιλοδοξιών του σεναρίου.

Συμπερασματικά, η μόνη ταινία που συστήνω απ' αυτές τις φρέσκες που είδα (γιατί είδα κι άλλες ελληνικές, παλιότερες) είναι Η χαρά και η θλίψη του σώματος, του Αντρέα Πάντζη.

Σάββατο, Νοεμβρίου 17, 2012

Μόλις παρακολούθησα σε βίντεο μιαν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα διάλεξη της καθηγήτριας στο Πανεπιστήμιο Princeton κας Molly Green με τίτλο "1453: How important was it?", στην Αμερικανική Σχολή.

Το δεύτερο μέρος της διάλεξης μάλιστα αφορά το πώς είδαν οι Τούρκοι την Άλωση και τη νέα πραγματικότητα που δημιούργησε ο Φατίχ Μεχμέτ (Μωάμεθ ο Πορθητής) με τις αποφάσεις που πήρε, πρώτη-πρώτη από τις οποίες ήταν η για πολλούς Τούρκους σκανδαλώδης εκείνη να...μην ισοπεδώσει την Πόλη παρά να την κάνει πρωτεύουσα μιας αυτοκρατορίας.

A must see.


Κυριακή, Ιουλίου 22, 2012

Δια τεσσάρων...τέσσαρα

Σήμερα Κυριακή το μεσημέρι είχε στο Κανάλι της Βουλής (αυτό που θέλουν να καταργήσουν, ώστε να βλέπουμε μόνο τούρκικα σίριαλ), με τίτλο Αποκάλυψη, μια εκπομπή του γαλλικού Arte (να καταργηθεί κι αυτό!) για τον άγιο Ειρηναίο της Λυόν, ο οποίος, λέει, ήταν αυτός που κυρίως εισηγήθηκε επιτυχώς τη διαμόρφωση του κανόνα της Καινής Διαθήκης όχι με 1 αλλά με 4 Ευαγγέλια. Και εξηγούσε η εκπομπή πως υπήρχε διαμάχη για το θέμα και πρόταση να προκριθεί μόνο 1, προφανώς εκείνο που προτιμούσε η κάθε ομάδα πίεσης. Η μάχη ήταν μεταξύ των Ευαγγελίων Ματθαίου και Λουκά, αν θυμάμαι καλά, ενώ του Μάρκου και του Ιωάννη ήταν κάπως στα αζήτητα, δεν είχαν ισχυρό λομπίστα. Υπήρχε επίσης η άποψη να γραφτεί και εντέλει να προμοταριστεί και να κυριαρχήσει ένα Ευαγγέλιο, το Δια Τεσσάρων του Μαρκίωνα, που θα συγχώνευε τα 4 απαλείφοντας τις μεταξύ τους διαφορές ή και αντιφάσεις και θα έδινε τη μία και μοναδική αποδεκτή, και σε βάθος χρόνου "αυθεντική", εκδοχή των γεγονότων. Όλα αυτά τελικά δεν επικράτησαν, έλεγε η εκπομπή δια στόματος πλήθους ειδικών, παρά επικράτησε η άποψη του Ειρηναίου, ότι δηλ. θα αφήσουμε τις διαφορές και τις αντιφάσεις και θα αναθέσουμε στην Εξηγητική το έργο του σχολιασμού τους, εις τους αιώνας των αιώνων.

Μάλλον θα πρέπει να προσθέσω λοιπόν τον (άγιο) Ειρηναίο στη νοητή πινακοθήκη των αγίων μου, αφού απέτρεψε, απ' ό,τι φαίνεται, τη μία και μοναδική εκδοχή της ιστορίας, ως Ρασομόν avant l'heure. Βέβαια η πλαστικότητα των ελληνικών μύθων είναι απείρως πιο ανοιχτή στις ερμηνείες και μεθερμηνείες απ' όσο τα μόλις 4 Ευαγγέλια του ορθόδοξου χριστιανισμού, αλλά, με δεδομένη την απείρως μεγαλύτερη (και συνεχιζόμενη) σημασία της χριστιανικής θρησκείας στην παγκόσμια ιστορία, ίσως η τετραφωνία αυτή να βαραίνει περισσότερο για την ιστορία της ελευθερίας απ' ό,τι η ελληνική πολυθεϊστική πολυφωνία με την απουσία Κανόνα (κάνοντας αφαίρεση της επίδρασης της τελευταίας στην ανάπτυξη της ελληνικής φιλοσοφίας).

Τετάρτη, Μαρτίου 14, 2012

Ψηφιοποίηση ψηφίδων ζωής

Αυτή τη στιγμή ψηφιοποιώ τον πρώτο δίσκο τζαζ που αγόρασα. Φορτωμένος ακούσματα από το Jazz Club του Γιώργου Μπαράκου, στα πράσινα ψηλώματα της Πλάκας, θα πρέπει να 'ταν 1975, κατέβηκα στα Εξάρχεια και μπήκα σ' ένα δισκάδικο που το είχαν δύο ώριμοι κύριοι στη Σπυρίδωνος Τρικούπη, 30 μέτρα από την Πλατεία. Ζήτησα ένα δίσκο τζαζ του Stan Getz και μου έδωσαν το Getz/Gilberto. Όταν τον άκουσα ψιλοπάγωσα, γιατί εγώ περίμενα ν' ακούσω πιο τζαζέ φράσεις και ο δίσκος ήταν μπόσα-νόβα. Ωστόσο μετά την πρώτη αυτή ψυχρολουσία άρχισα να συμβιβάζομαι με το γεγονός ότι ήταν ένας ωραιότατος δίσκος με θαυμάσια σόλα από τον Getz και μια βελουδένια γυναικεία φωνή, που δεν πιστωνόταν καν στο εξώφυλλο του δίσκου (απίστευτο και όμως αληθινό!). Πολύ αργότερα έμαθα πως ήταν η Astrud Gilberto, και μόλις χτες πως αργότερα η συνεργασία Getz-Joao Gilberto διακόπηκε λόγω του φλερτ που αναπτύχθηκε μεταξύ του Getz και της Astrud, συζύγου του Joao... Στο εξώφυλλο, ένας ωραίος αφηρημένος πίνακας της Olga Abizu σε θερμούς τόνους πορτοκαλιούς, κόκκινους, κίτρινους με λίγο μαύρο.

Θα μου πεις: τι τον ψηφιοποιώ; Γιατί δεν τον κατεβάζω απ' το ίντερνετ, να έχει και καλύτερο ήχο και χωρίς γρατζουνιές; Μα δεν είναι το ίδιο: ο δικός μου έχει πάνω του αποτυπωμένες τις ρυτίδες μου...

Ο δεύτερός μου δίσκος από το δισκοπωλείο αυτό, που αργότερα έκλεισε, ήταν το Impressions του John Coltrane. Και έσπετο συνέχεια...

Δευτέρα, Μαρτίου 05, 2012

Γυφτιές

Το 'δαμε κι αυτό! Το "Θέατρον" του "Ελληνικού Κόσμου", του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού, χρεώνει 1 ευρώ ανά εισιτήριο για κράτηση μέσω της ιστοσελίδας του! Allez-y voir vous mêmes si vous ne voulez pas me croire.