Ακούω συχνά στο κέντρο της πόλης κάτι λατέρνες σκέτο δράμα. Προφανώς δεν υπάρχει πια κανένας τεχνίτης να τις επιδιορθώσει και να "καρφώσει" νέες μελωδίες, με αποτέλεσμα το άκουσμα να είναι καταθλιπτικά ξεχαρβαλωμένο. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει άνθρωπος που να ρίχνει δεκάρες σ' αυτά τα μουσικά γκρανγκινιόλ, όταν παραδίπλα στους ίδιους δρόμους παίζουν μπάντες ολόκληρες. Καλύτερα θα 'ταν τα γερόντια αυτά ν' απλώνουν στην ψύχρα το χέρι, όπως τόσοι άλλοι αξιοπρεπείς ζητιάνοι. Αλλά λατερνατζήδες; Ποιον κοροϊδεύουν;
Αρχές Ιουλίου άκουσα το nec plus ultra. Η ηχογράφηση δεν είναι η καλύτερη, υπάρχει και ο θόρυβος των οχημάτων, γωνία Πανεπιστημίου και Αιόλου, αλλά πάντως κάτι ακούγεται. O "λατερνατζής" γυρνά τη μανιβέλα κάθε 2 λεπτά της ώρας· δεν πρόσεξα αν είναι συντονισμένος με το "Σταμάτη" της διασταύρωσης. Το άκουσμα είναι κάτι μεταξύ free jazz piano και Schoenberg της ατονικής περιόδου, υπό τα όμματα του Βασίλη Αυλωνίτη και της τσιγγάνας του:
Στην παρακάτω φωτογραφία, δε, προσέξτε τα αηδή συνθήματα και κυρίως το ραδιοφωνάκι. Ε, να περνά κι η ώρα, βρ' αδερφέ...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου