Σκουπίδια στις παραλίες

Ας μη μιλήσω για τις γόπες, που είναι πιο πολλές από τους κόκκους της άμμου. Ας πάω στα πιο χοντρά. Χτες πήγα στο λιμανάκι της Βάρκιζας, εκείνο που έχει το καφενείο παρά θίν' αλός. Κάτσαμε στην απέναντι ακτή από το καφενείο. Ώρα 8.00 το πρωί. Την περασμένη εβδομάδα, στο ίδιο ακριβώς σημείο, είχε το μέσο όρο σκουπιδιών που περιμένεις. Χτες όμως είχε φοβερά σκουπίδια. Όπως ξέρετε, εκεί τα βράχια έχουν πολλές μικρές τρύπες, στρογγυλές ή και επιμήκεις, Ε λοιπόν, δεν υπήρχε σχεδόν τρύπα όπου τα ζώα που είχανε περάσει από κει να μην έχουν χώσει κι από ένα σκουπίδι. Κυρίως: μπουκάλια μπύρας, πλαστικά ποτήρια για φραπέ --με καλαμάκι ή χωρίς--, πακέτα τσιγάρα --τσαλακωμένα ή μη, ανάλογα με τη διάμετρο της τρύπας του βράχου, ώστε να χωρέσουν--, τενεκεδάκια από αναψυχτικά, αλλά και ρούχα πεταμένα, ένα χαλασμένο κράνος μοτοσικλέτας, σακούλες διάφορες με σκουπίδια, και ένα κουτάκι τσιγαρόχαρτο για στρίψιμο (επρόκειτο φαίνεται για εναλλαχτικούς βρομιάρηδες). Κι όλα αυτά όχι ένα από κάθε είδος, αλλά δεκάδες, και σε μια έκταση όχι παραπάνω από 5 επί 5 μέτρα, σε απόσταση δε 2 μέτρων από τη θάλασσα, ενώ ακριβώς απέναντι υπάρχουν κάδοι που έχει βάλει το καφενείο.
Διαπιστώνοντας το επίπεδο αυτών των "πολιτών" ("Προσκυνώ, τη χάρη Σου λαέ Μου... σκύβω το κεφάλι στη μεγαλοσύνη Σου..."), τους είμαι ευγνώμων γιατί, τουλάχιστον, δε μέθυσαν, να σπάσουν όλα εκείνα τα μπουκάλια, οπότε το μάζεμά τους θα ήταν αδύνατο. Γιατί κι αυτό συμβαίνει συχνά (βλ. παρακάτω). Όλα ήταν βαλμένα με μεγάλη τάξη... μέσα στις τρύπες του βράχου. Κάθε τρύπα και σκουπίδι.

Τι να κάνουμε; Πώς να αντιδράσουμε;

Παλιότερα πήγαινα με τη γυναίκα και τα παιδιά στην Αγια-Μαρίνα, αμέσως μετά το τούνελ του Καραμανλή. Άραζα όχι στην αμμουδιά που είναι το μαγαζί αλλά λίγο πιο πέρα, σε μια χαμηλή σπηλίτσα 3 επί 3 μέτρα. Την πρώτη φορά που πήγα, μου την έδωσε και άρχισα να καθαρίζω με τα χέρια, να μαζεύω ό,τι βρομιά υπήρχε (τη σπηλιά τη χρησιμοποιούσαν για να πετάνε διάφορα). Βρήκα και μερικές σακούλες, σκουπίδια κι αυτές, κι άρχισα να τις γεμίζω. Υπήρχε κίνδυνος κι από τα σπασμένα γυαλιά από τα μπουκάλια της μπύρας. Η γυναίκα μου αρνήθηκε να βοηθήσει. Τα παιδιά μου όμως μετά από λίγο τους καλάρεσε η ιδέα και τελικά μαζέψαμε καμιά 5αριά σακούλες και τις πήγαμε 200 μέτρα πιο κει, στο πάρκιν, όπου υπήρχαν κάποιοι (ελάχιστοι) κάδοι.
Την επόμενη Κυριακή, τα ίδια. Τη σπηλίτσα, που με μισή ώρα δουλειά (όχι λιγότερο!), την είχαμε κάνει εντελώς λαμπίκο, την είχαν ξανακάνει σκουπιδότοπο. Επιπλέον, τη χρησιμοποιούσαν για να χέζουν. Πού να τρέχουνε τώρα στο μαγαζί... Κι αν άλλωστε ήταν νύχτα με φεγγαράδα; Τέλος πάντων, τα καθάρισα κι αυτά, πιάνοντας τα σκατά ανάμεσα σε δύο βότσαλα κάθε φορά.
Μετά άρχισα να πηγαίνω με σακούλες απ' το σπίτι. Το μισάωρο καθάρισμα μπήκε στο πρόγραμμα.
Την τελευταία φορά που πήγα είχαν μόλις χέσει την προηγουμένη, και τα σκατά ήταν ακόμα φρέσκα, σα λιωμένη μπανάνα. Πώς να τα πιάσεις; Τέλος πάντων, τα 'πιασα με τα βότσαλα. Αλλά σιχάθηκα. Και αυτούς, και την παραλία, και τον κόσμο όλο. Δεν ξαναπήγα.
Ένα είναι σίγουρο: ότι αρνιόμουνα να κάτσω να κάνω μπάνιο με όλα αυτά τα σκουπίδια γύρω μου, έστω κι όταν δεν είχε σκατά. Μετά το καθάρισμα, αντιθέτως, ήταν πολύ ωραία. Βέβαια, αμέσως ερχόταν κόσμος, ο οποίος μάλιστα και βρόμιζε ο ίδιος και επιδίωκε να μας πάρει τη λιγοστή θέση, καθώς έβλεπε το μέρος καθαρό.
Τώρα, σε σχέση με το λιμανάκι της Βάρκιζας, αν ευκαιρήσω και ξαναπάω, θα πάω με σακούλες και με γάντια, και θα καθαρίσω. Αλλιώς δε γίνεται. Προτείνω λοιπόν σε όποιον διαβάσει τούτο εδώ και έχει την ίδια στάση απέναντι στα σκουπίδια να είναι προετοιμασμένος όταν πηγαίνει σε μια παραλία αυτού του είδους, να έχει μαζί του σακούλες και, ει δυνατόν, γάντια (κηπουρικής, καλύτερα), και να κάνει μια καθαριότητα του χώρου γύρω του. Το αίσθημα που θα νιώσει μετά είναι λυτρωτικό.

ΤΟ ΚΑΘΑΡΙΣΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΤΡΟΠΗ, ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΑΝ ΚΑΘΑΡΙΖΟΥΜΕ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΑΛΛΩΝ.

Και τώρα, το βιντεάκι με τα σκουπίδια χωμένα σε κάθε τρύπα. Στο τέλος-τέλος κάνω κι ένα πανοραμίκ, για να ξέρουμε πού βρισκόμαστε. Το χτιριάκι που φαίνεται είναι το γνωστό καφενείο.