Δημήτρις

Δε γνωρίζω (ούτε με πολυενδιαφέρει) με ποιο σκεπτικό οι Χατζιδάκηδες έγραψαν τ' όνομά τους Χατζιδάκις, αλλά πάντως τώρα το φαινόμενο πέρασε και στα μικρά ονόματα: ενώ ένα από τα επιχειρήματα ενάντια στην άκρατη εφαρμογή της ετυμολογίας στην ορθογραφία μας ήταν και το θέμα των καταλήξεων –να μην καταντήσουμε δηλαδή να γράφουμε "Αριστοτέλης, Δημήτρις, Βασίλεις"–, και θεωρούνταν επιχείρημα μεστό κοινής λογικής, άρα πειστικό, να που ο διευθυντής έκδοσης του νέου περιοδικού "αλήthεια" γράφει τ' όνομά του "Δημήτρις Βεργέτης" (δεν είναι παρόραμα, γιατί έτσι υπογράφει και άρθρο του).



Γιατί όχι και Βεργέτις; Την έχει ψάξει καλά την ετυμολογία του επωνύμου του; Είναι σίγουρα από το μπερκέτ; Αλλά και το Μπερκέτης το ίδιο δε θα μπορούσε να αναχθεί σ' ένα αμάρτυρο *Μπερεκέτιος, άρα Μπερκέτις->Βεργέτις;

Αναφέρθηκα παραπάνω στην κοινή λογική. Αλλά βέβαια στο εν λόγω περιοδικό η κοινή λογική θεωρείται έτσι κι αλλιώς trash, αφού στις σελίδες του παρελαύνει όλος ο κατά Richard Dawkins [στο βιβλίο του "The god delusion" ("Η περί θεού αυταπάτη")] francophonyism –δηλ. οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι Derrida, Lacan κττ.–, που καταγγέλθηκε τόσο εύστοχα από τους "άξεστους χοντροκέφαλους χωριάτες" φυσικούς Sokal και Bricmont, ενώ φιγουράρουν επίσης οι ντόπιοι αστέρες-νάνοι του είδους, Γ. Βέλτσος κττ.

Παρ' όλα αυτά, οι υπόλοιποι Δημήτρηδες (ή μήπως Δημήτριδες;!) συνεργάτες του περιοδικού αντιστέκονται στο "σήμπτωμα" (sic· ξέρετε, όπως η θρυλική πια "διαφωρά"...) Δημήτρις και γράφουν τ' όνομά τους Δημήτρης. Προς το παρόν τουλάχιστον...