Έγκλημα στην οδό Σταδίου

Ως τώρα γνώριζα το μνημείο στον τόπο όπου δολοφονήθηκε ο Ίων Δραγούμης, στη Βασ. Σοφίας. Τώρα μόλις όμως είδα το μνημείο στη μνήμη του Σωτήρη Πέτρουλα, που στήθηκε το 2005 στην οδό Σταδίου, στο ύψος του ξενοδοχείου Εσπέρια.

MUETTER VERMISSTER

Seit der Tod ihm Leib, Namen und Trauer abnahm
Hoeren sie auf, ihr Leben zu lenken
Hoeren sie auf, zu planen, zu denken
Danken fuer Troedel, den Armut und Mitleid verschenken
Staunen wie Blinde, denen's zu gar ploetzlich kam
Mitten im Sonnenschein, der sie liebend umfing
Dass di Sonne so seltsam schnell unterging.

Leben ist Suende. Liebe ist Leid.
Sueβ ist Vergessen. Schoen ist Erinnerung.
Und werden sie alt und stuerben gern heut
So ist heut und ist morgen noch lange nicht Zeit
Denn sein Platz muss frei sein. Sein Platz ist bereit.
Und werden sie alt: er ist immer jung
Viele Jahre geht er immer im Soldatenkleid.

Und die Jahre gehen. Noch ist er nicht tot.
Nie ist er tot. Nur kommt er nie wieder mehr.
Eine Kanne bleibt voll und ein Stuhl bleibt leer.
Und sie sparen ihm Bett und sie sparen ihm Brot
Und sie beten fuer ihn, und leiden sie Not
Sie bitten ihn immer wieder flehend her.

Sie fragen und sagen: sie hoeren kaum hin.
Sie sehen durch Fenster und sehen doch nicht.
Hoerten Windbrausen nicht. Sahn nicht Wolkengehn.
Waren taub, wenn der Regen rann, waren blind, wenn sie Sonne sehn.
Doch die alten Augen in muedem Gesicht
Werden strahlend und jung: sie denken an ihn.
Und glauben sie nur und verzweifeln sie nicht
So wird einmal Licht.

Oh, einmal wird Licht; sonst kann Gott nicht sein —
Und sei's, wenn sie stuerben, in letzter Zeit:
Die dunklen Zimmer werden weit.
Und hell im Licht steht einer breit.
Sein Stuhl ist frei. Sein Mahl ist bereit.
Und er bricht ihnen Brot, und er reicht ihnen Wein
Und sie laecheln im Sterben verklaert und befreit
Und gehen sehr leicht in den Himmel ein.

Bertolt Brecht

Μανωλάδα

Καθώς τρέχουν οι κάμποι
έξω απ' τα τζάμια
βολίδα
το πούλμαν με τους τουρίστες
προς τη δόξα τραβά
της κλασικής Ελλάδας
ανεμίζουν τα νάυλα
των θερμοκηπίων
προτού μπει στη ζώνη
του πυρός, των εκατομμυρίων στρεμμάτων
αφήνοντας πίσω του συντρίμμια
ανθρώπινα, φράουλες, αίμα
ανοιγμένα κεφάλια σαν
καρπούζια της Βάρδας
με το μαχαίρι
ιαχές πολεμικές
στα χωράφια
στις πλατείες
μασούρια δυναμίτη
και σιωπή ολόγυρα
σιωπή εκκωφαντική
"Ωσαννά εν τοις υψίστοις",
βαριά σαν το σάβανο του Λαζάρου
που το σήκωσε ο Χριστός
και φάνηκαν τα βυθισμένα του μάτια
κι ύστερα δεν ξανακούστηκε τίποτα γι' αυτόν
εις τον αιώνα.


Σάββατο του Λαζάρου, 2008

Μεταρρύθμιση ή αντεπανάσταση;

Προ ημερών η γραμματέας του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα πήγε στην Πάτρα (για μια εκδήλωση για τον Μπελογιάννη, νομίζω —πάντως, όχι για τον Πλουμπίδη...) και είπε τα εξής φαιδρά (τα παίρνω από αριστερή εφημερίδα της Πάτρας):

Στο σεισμό της αντεπανάστασης, που οι δονήσεις του έφθασαν μέχρι εμάς, όπως και σε όλα τα κομμουνιστικά κόμματα, εμείς αντέξαμε έστω και με απώλειες. Ο αντίπαλος δεν δικαιώθηκε, δεν ξεμπέρδεψε μαζί μας όπως πίστευε το 1991. Λίγο καιρό μετά άρχισε να μας ξαναβρίσκει μπροστά του με νέα δύναμη και ορμή. Κρατήσαμε, σηκωθήκαμε, ανασυγκροτηθήκαμε, διαμορφώσαμε πρόγραμμα, μελετήσαμε και μελετάμε την πορεία οικοδόμησης του σοσιαλισμού, για να βγάλουμε συμπεράσματα, εκεί που χρειάζεται θα κάνουμε κριτική και όπου πρέπει και αυτοκριτική. Ήδη το κάναμε σε μια πρώτη φάση το 1995.

(...)

Δεν μπορούμε να προεξοφλήσουμε τι θα γράφει μετά από 30 και 40 χρόνια η ιστορία του κόμματος για την περίοδο 1991 και τα κατοπινά δύσκολα χρόνια. Νομίζουμε, όμως, ότι όποια κριτική και αν γίνει στο μέλλον για εμάς σήμερα, ένα πράγμα δεν πρόκειται να αγνοηθεί: ότι φθάσαμε στο χείλος του γκρεμού και δεν πέσαμε, σε μια περίοδο που κομμουνιστικά κόμματα άλλαζαν τα σφυροδρέπανα, ενώ κομματικές ηγεσίες των πρώην σοσιαλιστικών χωρών γίνονται οι ντροπιασμένοι ηγέτες της καπιταλιστικής παλινόρθωσης. Οι επόμενες γενιές θα είναι καλύτερες από εμάς σίγουρα, σε ένα βαθμό όμως θα το οφείλουν και στη στάση που κρατήσαμε στα πέτρινα χρόνια της σαρωτικής αντεπανάστασης.

Ετάραξεν η καρδία μου, μπροστά σ' αυτή την εκ βαθέων πολιτική διαθήκη για τα "πέτρινα χρόνια της σαρωτικής αντεπανάστασης". Μόνο που στις αντεπαναστάσεις έχουμε έξωθεν ένοπλες επεμβάσεις, εμφύλιους πολέμους, σφαγές κλπ. Πού 'ν' τα όλα αυτά; Αλλά για την Παπαρήγα, η αυτοκατάργηση του "υπαρκτού σοσιαλισμού", λόγω της απόφασης της ελίτ του ότι δεν τον είχε πια ανάγκη, ονομάζεται αντεπανάσταση. Πιο σωστή η πρόβλεψη του συναρχιτέκτονα, μαζί με τον Λένιν, της μπολσεβίκικης κομματικής διχτατορίας, του Τρότσκι: το "εκφυλισμένο εργατικό κράτος" (ο κατ' άλλους κρατικός ή γραφειοκρατικός καπιταλισμός) παλινόρθωσε εντέλει από μόνο του τον καπιταλισμό. Αυτοί μάλιστα που, μιλώντας για γραφειοκρατικό καπιταλισμό, τόνιζαν, όπως ο Καστοριάδης ως και τη δεκαετία του '80, τη σφριγηλότητα του νέου αυτού συστήματος ταξικής κυριαρχίας και παραγωγικών σχέσεων, έπεσαν έξω. Ο "φτωχός συγγενής" του καπιταλισμού της αγοράς παραήταν φτωχός για να παίξει για πολύ το ρόλο του μπαμπούλα. Ο "υπαρκτός σοσιαλισμός" αποδείχτηκε ένας χάρτινος τίγρης, αφού όμως πρώτα ξέσκισε με τα νύχια του εκατομμύρια ζωές και δισεκατομμύρια όνειρα.

Διάδρομοι τυφλών στην Αθήνα

Οδός 3ης Σεπτεμβρίου. Ο διάδρομος διακόπτεται από ένα άνοιγμα εξαερισμού του ηλεκτρικού, χωρίς να πηγαίνει γύρω-γύρω απ' αυτό. Α, υπάρχει κι ένα σύστημα με ράφια αφημένο πάνω του.


Οδός Πατησίων, κοντά στη Βασιλέως Ηρακλείου (Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο). Μια τρύπα-θάνατος πάνω στο διάδρομο τυφλών.

Η παχυλή άγνοια της Ελευθεροτυπίας

Το παρακάτω είναι το πρωτοσέλιδο της 8ης Απριλίου της Ελευθεροτυπίας, με θέμα το προαναγγελθέν 'σκάνδαλο' της ντόπας στην άρση βαρών. Ως γνωστόν, ο προπονητής της εθνικής ομάδας Ιακώβου ισχυρίστηκε ότι έκανε λάθος η κινέζικη προμηθεύτρια εταιρεία και έστειλε άλλες ουσίες από αυτές που είχε παραγγείλει ο ίδιος, παρουσίασε δε ένα γράμμα/ιμέιλ χωρίς παραλήπτη (!), όπου υπάρχει η λέξη sorry. Η Ελευθεροτυπία, θέλοντας να πει ότι αυτές οι δικαιολογίες είναι 'κινέζικα', έβαλε στο πρωτοσέλιδό της τρεις τεράστιους κινέζικους χαρακτήρες, γράφοντας από πάνω:

Γελοία απάντηση με την υπογραφή "Suli" από μία εταιρεία στη Σαγκάη για τη ντόπα

(ακολουθούν οι τεράστιοι κινέζικοι χαρακτήρες, και, πιο κάτω:)

Όσο εσείς καταλάβατε αυτόν τον τίτλο, άλλο τόσο απαντήθηκαν τα καυτά ερωτήματα για το ντοπάρισμα

(και από κάτω:)

Πάντως στα κινέζικα σημαίνει "συγγνώμη"

Μόνο που δεν σημαίνει "συγγνώμη" αλλά "νομίζω"! Τόσες χιλιάδες Κινέζοι ζουν στην Αθήνα, δεν μπορούσαν να τσιμπήσουν έναν στο δρόμο, να του δώσουν ένα κουλούρι και να τους πει πώς λένε το συγνώμη στη χώρα τους; Αλλά η Ελευθεροτυπία μάς έχει συνηθίσει εδώ και χρόνια στα άνοστα, δήθεν πνευματώδη πρωτοσέλιδα, οπότε άλλη μια χοντροκοπιά δεν πειράζει...
Σημ.: στο σχόλιο του γιου μου παρακάτω υπάρχει η φωτογραφία του πρωτοσέλιδου πολύ πιο καθαρά. Θενκς!

Πάτρα και τυφλοί

Η πολιτιστική πρωτεύουσα του 2006, η Πάτρα, εζήλωσε τα χάλια της Αθήνας. Ορίστε ο διάδρομος για τους τυφλούς, στο πεζοδρόμιο-βιτρίνα της παραλιακής, στο λιμάνι:

Πώς να μην είναι οι τυφλοί συνάμα οι πιο αόρατοι κάτοικοι της χώρας; Πού να τολμήσουν να ξεμυτίσουν!

Αλλά πιο "ενδιαφέρον" έχει το τέλος αυτού του διαδρόμου. Καταλήγει σε μια διασταύρωση όπου δεν υπάρχει η παραμικρή φροντίδα, όχι για τους τυφλούς, μα ούτε για τους κανονικούς πεζούς (όπως μπορείτε να δείτε, ένα μινιβάν κόντεψε να με πατήσει). Ακριβώς απέναντι, δεν υπάρχει καν πεζοδρόμιο. Το φάρδος της διασταύρωσης είναι 20 μέτρα (!). Διαγράμμιση για τη διάβαση, έστω για τους μη τυφλούς πεζούς, δεν υπάρχει. Φανάρι, δεν υπάρχει. Η κίνηση των οχημάτων είναι σχεδόν συνεχής, και με κάθε είδους οχήματα, έως και λεωφορεία/φορτηγά.
Το επόμενο βιντεάκι δείχνει το τέλος του διαδρόμου τυφλών του προηγούμενου βίντεο, παρμένο από την απέναντι πλευρά της διασταύρωσης. Διασχίζω τη διασταύρωση, και σιγά-σιγά αρχίζει να φαίνεται στο βάθος το τέλος του διαδρόμου τυφλών. Σημειωτέον ότι ο διάδρομος τυφλών καταλήγει στο οδόστρωμα, με μερικά προειδοποιητικά πλακάκια και ένα τελικό, κομμένο διαγωνίως στη μέση. Έτσι κι αλλιώς όμως, δεν υπάρχει άλλη λύση για τον τυφλό από το να γυρίσει πίσω απ' όπου ήρθε...

Ποδηλατοπορεία 6 Απριλίου 2008

Η σημερινή ποδηλατοπορεία δεν είχε παλμό. Λίγα συνθήματα, σα να κάναμε βόλτα και όχι σα να θέλαμε να κάνουμε ακουστά τα αιτήματά μας για ποδηλατόδρομους, πρόσβαση στο μετρό κλπ.

Νομίζω πως θα έπρεπε, εφόσον ζητάμε κάτι από το Δήμο Αθηναίων και δε μας το δίνει, αντί να κάνουμε βόλτες απλώς και να καταλήγουμε στο Πεδίο του Άρεως, να κάνουμε μια στάση μπροστά από το Παλιό Δημαρχείο, στην Πλατεία Κοτζιά, όπου υπάρχει μάλιστα και άπλετος χώρος για παραμονή και φώναγμα συνθημάτων χωρίς να κλείνουμε το δρόμο επ' αόριστον, καθώς και για κανένα χάπενινγκ.

Το μόνο που θα θυμάμαι απ' αυτή την πορεία είναι το παρακάτω, όπου ένας συμμετέχων με πατίνι ρυμουλκείται από ένα ποδήλατο.

Κινέζοι ποδηλάτες στην Αθήνα

Οδός Δεληγιάννη, Μάρτης 2008. Κινέζοι ποδηλάτες από το Wuhan (Ουχάν) -φαίνεται γραμμένο στο μπουφάν ενός απ' αυτούς, στην αρχή του βίντεο, ως 武汉-, που ήρθαν αεροπορικώς από την Κίνα για να επιστρέψουν σ' αυτήν ποδηλατικώς πριν από την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων, τον Αύγουστο. Στο τέλος-τέλος του βίντεο φαίνονται και οι Αθηναίοι ποδηλάτες που τους υποδέχτηκαν.