Μνήμη Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου

Η εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από πιστόλι ‘οργάνου της τάξης’ πριν από δύο χρόνια, το βράδυ του Σαββάτου 6ης Δεκεμβρίου 2008, ανήμερα του Αγίου Νικολάου, βραδιά που θα έπρεπε να κυλήσει σε ατμόσφαιρα χαράς και όχι δακρύων, και τα γεγονότα από το ξεχείλισμα δίκαιης οργής που ακολούθησαν, δεν άφησαν αδιάφορο κανέναν στην Ελλάδα. Παρά τη συντονισμένη προσπάθεια Αστυνομίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης να διαστρεβλώσουν τις περιστάσεις της δολοφονίας και να την παρουσιάσουν λίγο-πολύ ως νόμιμη άμυνα, κάτι πήγε στραβά (το γνωστό βίντεο) και όλοι στην Ελλάδα, όσοι βέβαια (και ήταν πολλοί) δεν είπαν “καλά του ‘κανε του κωλόπαιδου!” ή δεν σήκωσαν αδιάφορα τους ώμους, ένιωσαν, και πρώτα-πρώτα η μαθητιώσα νεολαία, ότι η δολοφονία αυτή είχε στόχο τους ίδιους, την ίδια τους την ύπαρξη, τα νιάτα τους και τα όνειρά τους. Στα πιο απομακρυσμένα και ήσυχα μέρη της χώρας μεταδόθηκε το μικρόβιο της διαμαρτυρίας, ακόμα και, λόγου χάρη, στη Σαντορίνη.
Ένα χρόνο μετά, το Γενάρη του 2010, έγινε στην Αθήνα η μεγάλη έκθεση του Εικαστικού Επιμελητηρίου στο Γκάζι, με θέμα την ανθρώπινη μορφή, έκθεση που παλιά ήταν ετήσια αλλά κάποια στιγμή είχε ανασταλεί για χρόνια, οπότε όταν τελικά έγινε πήρε τη μορφή συλλογικής αναδρομικής. Κάπου 2500 εκθέτες πήραν μέρος, πραγματικό πανηγύρι της τέχνης. Κάποια από τα έργα αναφέρονταν στα Μικρά Δεκεμβριανά, στις συγκρούσεις, στην αστυνομία, στους κουκουλοφόρους. Είδα και ένα, του Παναγιώτη Δρακόπουλου, με τίτλο Ματωμένα Όνειρα, που αναφερόταν στο Μεγάλο Νεκρό:

Λεπτομέρειες:


Εις μνήμην, λοιπόν, του αδικοχαμένου εφήβου.
Τώρα, τι δουλειά έχει η ΑΔΕΔΥ να κάνει 3ωρη στάση εργασίας για τα δύο χρόνια, λέει, από το θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου, δεν ξέρω.