Κυριακή, Ιουλίου 27, 2008

--Αριστότελές μου! --Tellás μου!

Στο Ναύπλιο:



Μπέρδεψαν το φιλόσοφο με τον Ωνάση. Όχι ρε παιδιά, έπρεπε να γράψετε "Αριστοτέλους Ωνάσου"...

2 σχόλια:

Ντροπαλός είπε...

Καλημέρα,
Θυμάμαι σε μία εκπομπή για την γλώσσα, στον 9-84 νομίζω, που παρουσίαζε ο κ. Βαρδιάμπασης, ο οποίος είχε προτείνει το εξής:
Όταν τα αρχαία ονόματα αναφέρονται σε σύγχρονα πρόσωπα ακολουθούμε το κλιτικό σύστημα της δημοτικής, όταν, όμως, αναφερόμαστε σε πρόσωπα της αρχαιότητας ακολουθούμε το αρχαίο κλιτικό σύστημα, έτσι έχουμε
Οδός ΣοφοκλΗ Βενιζέλου (πρόσωπο της νεώτερης ιστορίας), αλλά οδός ΣοφοκλΕΟΥΣ ή οι τραγωδίες του ΣοφοκλΕΟΥΣ.
Το καλοκαίρι θα φιλοξενηθώ στο σπίτι του φίλου μου ΕυριπίδΗ και θα διαβάσω τραγωδίες του ΕυριπΙΔΟΥ.
Η νέα αγορά του ΠλάτωνΑ είναι η Πολιτεία του ΠλάτωΝΟΣ κλπ

Costas N. Kouremenos είπε...

Καλημέρα αγαπητέ ντροπαλέ,

δεν θα συμφωνήσω με τον κ. Βαρδιάμπαση, παρά μόνο ίσως ως προς τυποποιημένες χρήσεις όπως είναι οι πινακίδες των οδών, αλλά και πάλι με βαριά καρδιά, υποκλινόμενος εκών άκων στη δύναμη της συνήθειας, της αδράνειας και, τελικά, της χρήσης. Ειδικά το παράδειγμα που δίνεις με τον Ευριπίδη, "θα φιλοξενηθώ στο σπίτι του φίλου μου ΕυριπίδΗ και θα διαβάσω τραγωδίες του ΕυριπίδΟΥ", εμένα μου φαίνεται τέλειο για να αποδείξει ακριβώς το αντίθετο, ότι δηλαδή μια τέτοια λύση είναι σχιζοφρενική, εξωφρενική και απορριπτέα. Ή παπάς παπάς, ή ζευγάς ζευγάς. Είμαστε Νεοέλληνες, μιλάμε νεοελληνικά. Οι τίτλοι (οδών, βιβλίων κλπ.) ή κάποιες τυποποιημένες εκφράσεις, επειδή έχουν μια "επισημότητα", επιδέχονται κάποτε καταλήξεις της αρχαίας ("Περικλέους Επιτάφιος", "Θουκυδίδου Ξυγγραφή", "ο χρυσούς αιών του Περικλέους" κττ.), αλλά ως εκεί. Έστω, λοιπόν, ως εξώφυλλο βιβλίου, το "Περικλέους Επιτάφιος", αλλά "χτες αγόρασα τον Επιτάφιο του Περικλή [άντε και του Περικλέους]" και πολύ περισσότερο "η δεύτερη γυναίκα του Περικλή λεγόταν Ασπασία".
Πάντως, στο προκείμενο, του Αριστοτέλη Ωνάση, διαπιστώνω με χαρά ότι συμφωνούμε.