Ποδηλατικά

Le Monde (γαλλική εφημερίδα), 8-9 Ιουνίου 2008: η Le Monde απαντά στις ερωτήσεις των αναγνωστών:

«Ο γιος μου, φοιτητής, έκανε ποδήλατο πάνω στο πεζοδρόμιο κι έφαγε πρόστιμο 90 ευρώ», παραπονιέται η αναγνώστριά μας Μαρτίν. Δεν αντιλέγει για το πρόστιμο, αλλά «θεωρεί πως το ποσό είναι υπερβολικό».
Μεγάλος πράγματι ο πειρασμός ν’ ανεβείς στο πεζοδρόμιο όταν είσαι σε μονόδρομο, αντί να τον παρακάμψεις. Σύμφωνα όμως με τον ΚΟΚ, το ποδήλατο είναι κανονικό όχημα. Ο ποδηλάτης επομένως έχει τις ίδιες υποχρεώσεις με τον οδηγό αυτοκινήτου και του επιβάλλονται οι ίδιες κυρώσεις, με εξαίρεση την αφαίρεση πόντων από το δίπλωμα οδήγησης.
Μονάχα τα παιδιά έως 8 χρονών έχουν δικαίωμα να ποδηλατούν πάνω στο πεζοδρόμιο. Έξω από τις αστικές περιοχές, κατά μήκος των δρόμων με κυβολιθόστρωση ή που βρίσκονται υπό ανακατασκευή, οι ποδηλάτες δικαιούνται να κυκλοφορούν στα πεζοδρόμια και στους παραδρόμους που προορίζονται για τους πεζούς, «με ταχύτητα βηματισμού όταν συναντιόνται με πεζό» (άρθρο R. 431.10 του ΚΟΚ).
Μέσα στην πόλη, μπορούν, εκτός κι αν ο δήμος έχει λάβει διαφορετική απόφαση, να χρησιμοποιούν τους πεζοδρόμους, «υπό τον όρο ότι θα κινούνται με ταχύτητα βηματισμού και δεν θα προκαλούν ενόχληση στους πεζούς» (άρθρο. 431-9). Πρέπει επομένως να απευθύνονται στο δήμο για πληροφορίες.
Ο ποδηλάτης, εάν τραβά το ποδήλατό του με το χέρι, για να διασχίσει λόγου χάρη μια διάβαση πεζών, ξαναγίνεται πεζός (άρθρο R. 412-34). Αυτό συνιστά η Πρόληψη Οδικών Ατυχημάτων για να στρίψει κανείς αριστερά με απόλυτη ασφάλεια.
Ο κατάλογος των συχνών παραβάσεων που διαπράττουν οι ποδηλάτες δεν σταματά εδώ. Τους βλέπουμε να περνάνε με κόκκινο, να πηγαίνουν αντίθετα στο ρεύμα, να τηλεφωνούν ενώ ποδηλατούν. Ξεχνούν ότι βάζουν σε κίνδυνο τον εαυτό τους, τους πεζούς και τους αυτοκινητιστές, τους οποίους αναγκάζουν να κάνουν επικίνδυνους ελιγμούς για να τους αποφύγουν. Η χρήση τηλεφώνου επισύρει πρόστιμο μόλις 22 ευρώ (παράβαση δεύτερης τάξης). Οι άλλες παραβάσεις επισύρουν πρόστιμα τέταρτης τάξης: 90 ευρώ.
Σύμφωνα με την Αστυνομία του Παρισιού, ο αριθμός παραβάσεων που διαπράττουν οι ποδηλάτες πέρασε από τις 3.904 το 2006 στις 11.269 το 2007. Αυτή η αύξηση οφείλεται εν μέρει στις εντολές προς την αστυνομία να γίνει αυστηρότερη και ίσως στην επιτυχία του Vélib, που λανσαρίστηκε τον Ιούλιο του 2007.
Μία έρευνα του Εθνικού Διυπουργικού Παρατηρητηρίου Οδικής Ασφάλειας (Onisr, Φεβρ. 2008), δείχνει πως 181 ποδηλάτες/ισσες σκοτώθηκαν και 1.745 τραυματίστηκαν βαριά στα 4.979 κυκλοφοριακά ατυχήματα που συνέβησαν το 2006. Το ποσοστό ευθύνης των ποδηλατών ήταν 44,4% στα ατυχήματα που συνέβησαν με πεζό. Τα σοβαρότερα αφορούσαν τους άνω των 65 ετών (83% σκοτωμένοι ποδηλάτες), και ακολουθούσαν οι μεταξύ 15 και 25 ετών. Τέλος, το ποσοστό σοβαρότητας των ατυχημάτων είναι πέντε φορές μεγαλύτερο στην καθαρή εξοχή απ’ ό,τι στην πόλη.
Γι’ αυτό, η Πρόληψη Οδικών Ατυχημάτων συνιστά στους ποδηλάτες να μην ποδηλατούν ποτέ περισσότεροι από δύο πλάι-πλάι (άρθρα R.431-6 και 7 του ΚΟΚ), και να μπαίνουν ο ένας πίσω από τον άλλον μόλις πέσει ο ήλιος ή όταν ένα όχημα ετοιμάζεται να τους προσπεράσει. Τους καλεί επίσης να ελέγχουν τον εξοπλισμό τους. Το κουδούνι, που πρέπει να είναι ακουστό έως περισσότερο από 50 μέτρα, τα φώτα (μπρος και πίσω) και οι ανακλαστήρες είναι υποχρεωτικά (άρθρα R.313-3 και 5, R.313-18 έως 20 και R.313-33). Η απουσία τους επισύρει πρόστιμο 33 ευρώ.
Μπορεί να προσθέσει κανείς έναν πλαγιοεξέχοντα ανακλαστήρα (écarteur de danger) πίσω και αριστερά (R.313-20), έναν καθρέφτη, ένα ανακλαστικό γιλέκο ώστε να φαίνεται από μακριά και, κυρίως, ένα κράνος. Σύμφωνα με την Επιτροπή ασφάλειας των καταναλωτών (CSC), οι κρανιακές κακώσεις αντιπροσωπεύουν το 80% των θανάτων πάνω στο ποδήλατο. Στον Καναδά, στις επαρχίες που είχαν κάνει υποχρεωτικό το κράνος, ο αριθμός των κρανιακών κακώσεων μειώθηκε κατά 80% περίπου.
Η ασφάλεια εξαρτάται επίσης από τους οδηγούς αυτοκινήτων, οι οποίοι πάρα πολύ συχνά δεν σέβονται την ελάχιστη απόσταση του 1 μέτρου που πρέπει ν’ αφήνουν ανάμεσα στο όχημά τους και στους ποδηλάτες. Οι πεζοί, τέλος, περπατούν πάνω στους ποδηλατοδρόμους ή τους διασχίζουν χωρίς να ενδιαφέρονται για τους ποδηλάτες, οι οποίοι έτσι κινδυνεύουν να πέσουν άσχημα.