Σαλταδόροι από κάτω / Αθήνα ατέλειωτη παράγκα

1.

Έρχεται στην Πάτρα από Αγκώνα ένα ιταλικό σχολικό γκρουπ, με ιταλικό λεωφορείο. Πάμε να επισκεφτούμε το ναό του Αγίου Αντρέα. Την ώρα που το πούλμαν είναι σταθμευμένο, μετανάστες που θέλουν να πάνε Ιταλία παράνομα (clandestini) χώνονται από κάτω και κουρνιάζουν στο χώρο πάνω από τις πίσω ρόδες. Φωνάζουμε την αστυνομία. Χάσαμε 2μισι ώρες για να βγάλουμε δύο και να σιγουρευτούμε πως δεν ήταν κι άλλοι.

Μετά δυο μέρες φτάνουμε Αθήνα. Την τρίτη μέρα χώνονται πάλι άλλοι δύο. Μπήκαν στο πάρκιν, στην οδό Δεληγιάννη. Τους βγάζει ο οδηγός.

Την τέταρτη και τελευταία μέρα φεύγουμε πάλι από Αθήνα για Αργολίδα-Πάτρα, και στις Μυκήνες ο οδηγός ανακαλύπτει άλλους δύο.

Με λίγα λόγια, το πράγμα έχει γίνει ρουτίνα. Από τις 4 μέρες της εκδρομής, τις 3 είχαμε φορτίο από κάτω. Φτάνοντας Πάτρα, τους βλέπεις στο δεξί πεζοδρόμιο να κόβουν με το μάτι το πούλμαν, να δουν αν χωράνε και αν προλαβαίνουν σε καμιά στάση του να μπουν από κάτω. Θαρρείς και είναι παιχνίδι, μα δεν είναι, γιατί όντως μπαίνουν, ακόμα και αν ξέρουν ότι τους έχεις δει. Σε κοιτάνε κιόλας, και χαμογελάνε. Κι άμα τους φωνάξεις ότι δεν πας Ιταλία παρά μόλις ήρθες από κει, δε χαμπαριάζουν. Φοράνε όλοι μαύρα, για να μη φαίνονται εύκολα στην κρυψώνα τους.

Οι μαθητές έβγαλαν και τραγούδι. Michele είναι ο Ιταλός οδηγός:

Michelino sotto il tuo pulmino
si è aggrappato al tubo un clandestino
Non è italiano neanche marocchino
forse afgano, l’ha detto Costantino
E la polizia 2 ne ha trovati
ma ancora 8 sono aggrappati
Ci mancava solo la sommossa
e la Giovati che non vuole la supposta

Michelino tu sei molto arguto
hai preso un dosso e il clandestino è caduto
E l’anno prossimo noi ti aspettiamo
con Costantino ma in aeroplano
Basta ospiti ci siam stancati
meglio soli che male accompagnati
Perché da sfighe noi siam perseguitati

Σύμφωνα με τον αστυνομικό στην Πάτρα, πάντως (αυτόν που φαίνεται στη φωτογραφία), δεν είναι Αφγανοί («αυτοί έχουν φύγει οι περισσότεροι») αλλά Σομαλοί, Ινδοί, κ.ά.

Όσο για το χώρο του λιμανιού, έχουν μπει παντού συρματοπλέγματα, ψηλά πάνω από τα κάγκελα αλλά και κάτω, στη βάση τους. Αλλά μπαίνουν κάθε τόσο (σιγά τη φύλαξη που έχει…), και οι Έλληνες λιμενικοί τους κυνηγάνε με τα παπάκια, όπως κυνηγάς με μια μυγοσκοτώστρα τις μύγες, με την αίσθηση του μάταιου.

2.

Στην Ακρόπολη οι Έλληνες μικροπωλητές στέκονταν παραδοσιακά στα σκαλιά του Πικιώνη, στην άνοδο προς τον έλεγχο των εισιτηρίων. Δεν πήγαιναν παραπάνω, γιατί τους κυνηγούσε η αστυνομία. Οι Μπαγκλαντεσιανοί είναι πολύ πιο ξεψάρωτοι. Σιγά-σιγά άρχισαν ν’ ανεβαίνουν ένα-ένα τα σκαλιά και να τα καταλαμβάνουν, όχι στην άκρη-άκρη όπως οι Έλληνες αλλά στη μέση, με την πραμάτια τους, που είναι κάτι ντομάτες από πλαστικό που τις κοπανάς πάνω σ’ ένα σανιδάκι, κι αυτές στην αρχή είναι πλακέ σαν αβγά μάτια αλλά μετά σουρώνουν και ξαναστήνονται όρθιες και στρογγυλές (όσο βέβαια είναι καινούργιες). Το σανιδάκι το κουβαλάνε μαζί τους. Το καλοκαίρι πάλι πουλάνε επίσης ομπρέλες ηλίου και μπουκάλια νερό, που είναι σε κατάσταση πάγου. Το χειμώνα, αν βρέξει, εμφανίζονται με ομπρέλες βροχής. Τέλος πάντων, αυτοί με τα ντοματάκια και τα σανιδάκια καταλαμβάνουν τα σκαλιά, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να περάσει ο κόσμος. Δύο σε κάθε σκαλί. Τέλος, έχουν φτάσει πια ένα μέτρο από την έξοδο της Ακρόπολης, από το κιγκλίδωμα, και βγαίνει ο κόσμος και δεν μπορεί να περάσει. Μου θυμίζουν την Κωσταντινούπολη, που έβγαινες από το ευρωπαϊκών προδιαγραφών ξενοδοχείο και στα δύο βήματα είχες πέντε λουστράκια να σου προτείνουν τις υπηρεσίες τους. Έτσι ξεθάρρεψε κι ένας Έλληνας και πουλάει κι αυτός τώρα τις καρτποστάλ του ακριβώς έξω από το κιγκλίδωμα.

Την ίδια εικόνα και κατάσταση παρουσιάζουν διάφορα πεζοδρόμια της κεντρικής Αθήνας, Πατησίων κλπ., όπου πια δεν μπορείς να περάσεις από τις στρωμένες λινάτσες και τα αναποδογυρισμένα χαρτοκάσονα ή τους πάγκους με τις πραμάτειες. Οι λιγοστοί διάδρομοι τυφλών που φτιάχτηκαν για μόστρα στους “παρολύμπιους” δρόμους το 2004 έχουν καταληφθεί και αυτοί. Ο κόσμος μπαίνει ουρά για να περάσει από ένα διάδρομο που αφήνεται κενός στη μέση των πεζοδρομίων, για να μπορεί να κυκλοφορεί η “πελατεία”. Παρακάτω ή πιο πίσω, πάντα στο πεζοδρόμιο, είναι τα παρκαρισμένα μηχανάκια, οι γλάστρες του ανθοπωλείου, οι καρκινικές αναπτύξεις του περίπτερου, τα τραπεζοκαθίσματα της καφετέριας. Οι “Πάνθηρες των Δρόμων” κολλάνε στα παρμπρίζ των παράνομα παρκαρισμένων πάνω στα πεζοδρόμια αυτοκινήτων το αυτοκόλλητο “Είμαι γάιδαρος, παρκάρω όπου γουστάρω”, αλλά σε λίγο θα κυκλοφορήσουν μου φαίνεται και αυτοκόλλητα που θα λένε “Είμαι μετανάστης, εμπορεύομαι όπου γουστάρω”. Και η πόλη αντί να νοικοκυρεύεται μαχαλοποιείται. Ένα κύμα φτώχειας και τσαντιρεμπορίου κατακλύζει τα πάντα. Αντί να γινόμαστε Λονδίνο γινόμαστε Κάιρο. Και όμως, έχει και στο Λονδίνο μετανάστες.