Τιμή στον Γιάννη Μόραλη

Πήγα στην έκθεση Τιμή στον Γιάννη Μόραλη, στην Εθνική Πινακοθήκη. Αποτελείται κυρίως από τα έργα της δωρεάς του ζωγράφου, το 1988, προς αυτήν, που περιλάμβανε έργα ως τα τέλη της δεκαετίας του ‘60, αλλά παρουσιάζονται και μεταγενέστερα έργα, της πιο αφαιρετικά παραστατικής περιόδου του, από άλλες συλλογές.

Κάπου λοιπόν αναφέρεται μια ομοιότητά του με τον Jean Souverbie (1891-1981), αλλά προσωπικά δε βρίσκω τόσο μεγάλη ομοιότητα. Π.χ., Souverbie:

 

και Μόραλης:

Ο Souverbie μιλάει με τον όγκο, ο Μόραλης είναι πιο επίπεδος και γεωμετρικός.

Επίσης, χρωματικά, Souverbie:

 

και Μόραλης:

Στους δύο τελευταίους πίνακες, χρωματικά ο μεν Souverbie μού θυμίζει τον Μαλιέβιτς της αρχής:

 

ο δε Μόραλης τον Μαλιέβιτς του Άσπρου Σταυρού:

(ξέρω, ξέρω· ό,τι θυμάμαι χαίρομαι…)

 

Επίσης, αναφέρει ο ίδιος ο Μόραλης την (ανεπίγνωστη) ομοιότητα μιας αυτοπροσωπογραφίας του:

 

με μια του Ντελακρουά. Λογικά, πρέπει να ‘ναι ετούτη:

 

μολονότι υπάρχει κι αυτήνη:

Με την πρώτη είναι ίδια η γωνία και οι γραμμές του κεφαλιού, ενώ με τη δεύτερη το ότι κοιτά κατάματα το θεατή. Μάλλον την πρώτη όμως νομίζω ότι εννοούσε.

 

Ακόμα, ετούτη η ζουγραφιά:

 

πώς να μη σου θυμίσει αυτούνο το σκαλιστό:

 

Στη συνέχεια, γυρίζοντας σπίτι μου, είχα μια μοναδική ποδηλατική εμπειρία: κατέβηκα την οδό Σόλωνος από την Ηρακλείτου ως την Μπόταση όλο με πράσινο, όρθιος για να μη σπάσει ο κώλος μου λόγω οδοστρώματος αλλά χωρίς να φρενάρω πουθενά. Δεκαπενταύγουστος λέμε!