Σφουγγαράδες, του Μάνου Ζαχαρία

Το σενάριο (ιστορία: Νίκος Κάσδαγλης, σενάριο: Γιώργος Σεβαστίκογλου, Σοβιετική Ένωση, 1960) μπάζει νερά:

1) Δεν πολυστέκει ο αντίζηλος του Νικολού πρώτα να φερθεί με μικροπρέπεια, να πάει δηλαδή να πιάσει στα πράσα το Νικολό και την Ελένη μέσα στη βάρκα, και μετά να μετανιώσει τόσο πολύ που να γίνει ο καλύτερος φίλος του αντίζηλού του. Επίσης, αφού δεν τον κάρφωσε αυτός και η παρέα του στον πατέρα της Ελένης, ποιος τον κάρφωσε;

2) Το όνομα "καπετάν-Αλίμονος" δε στέκει. Σιγά μην είχε τέτοιο όνομα, και μάλιστα όχι παρατσούκλι που θα το λέγανε γι' αυτόν πίσω από την πλάτη του αλλά επίσημο όνομα, που του το λέγανε μπροστά του. Πάντως στα ρώσικα το όνομα ακούγεται Αλίμανος. Λογοπαίγνιο;

3) Η ιστορία με το "πειραγμένο" αμμωτό δε στέκει. Ο καπετάν-Αλίμονος λέει στο τσούρμο του ότι, για να πιάσουνε πολλά σφουγγάρια, στο εξής θα βουτάνε πιο βαθιά, αλλά, επειδή δεν έχουν τα κατάλληλα μηχανήματα, θα βουτάνε αντί για 15 λεπτά, 10. Και μετά φέρνει ένα "πειραγμένο" αμμωτό, που αδειάζει όχι σε 10 αλλά σε 20 λεπτά! Και οι άντρες του δεν παίρνουνε χαμπάρι, λες και το πέρασμα του χρόνου (και τι χρόνου: θανάσιμου!) μετριέται μόνο με το αμμωτό και όχι εμπειρικά από τον καθέναν, μέσα του. Αυτό όχι μόνο υποτιμά τη νοημοσύνη του θεατή αλλά αμαυρώνει και την εικόνα αυτών των αντρών. Καθυστερημένοι διανοητικά να ήταν, θα το καταλάβαιναν. Αλλά και οι χειριστές της αντλίας του αέρα σίγουρα θα μετρούσαν (από καθαρά δικό τους ενδιαφέρον) πόσες περιστροφές έκαναν στη ρόδα της αντλίας αέρα μέσα στο χρόνο των 15 λεπτών παλιότερα, και πόσες περιστροφές έκαναν τώρα, με το πειραγμένο αμμωτό των δήθεν 10 λεπτών, και θα έβλεπαν ότι έκαναν πολύ παραπάνω.

Αλλά πρέπει βλέπεις να υπηρετηθεί η κεντρική ιδέα, που είναι η ένταση της εκμετάλλευσης που προκύπτει από την ένταση του ανταγωνισμού μεταξύ καπετάνιων. Ε, λάθος τρόπο διάλεξε ο σεναριογράφος!

4) Ο Μπαμπούρης είναι ένας ανάπηρος πρώην δύτης χτυπημένος από την αρρώστια. Ακούει κατά τύχη τη συζήτηση ανάμεσα στον καπετάν-Αλίμονο και στον άνθρωπο που "πείραξε" το αμμωτό για λογαριασμό του, έτσι ώστε να αδειάζει όχι σε 10 αλλά σε 20 λεπτά. Στη συνέχεια, το λέει στο φίλο τού Νικολού, και αυτός στο Νικολό, ο οποίος κάνει μήνυση στον καπετάνιο. Κάπου εκεί, ο Μπαμπούρης αυτοκτονεί. Και αυτό μου φαίνεται απίθανο. Πάνω που βρήκε ο Μπαμπούρης ένα σκοπό στη σακάτικη ζωή του, πάει και δαγκώνει ένα μασούρι δυναμίτη και τινάζει τα μυαλά του στον αέρα; Κουφό.

Γενικά, το έργο είναι ωραίο, αλλά το σενάριο έχει τις παραπάνω αδυναμίες. Και μου τη σπάνε τα αδούλευτα σενάρια.