Σε δημοσιές και ρούγες

‘Μάζευε κι ας είν’ και ρώγες’, λέει η παροιμία, μα η Τράπεζα το θέλει ‘Μάζευε και ας είναι και ρώγες’. Έτσι, το ρυθμικό 8σύλλαβο γίνεται ατσούμπαλο 10σύλλαβο:

‘Είμαστε τα μόνιμα θύματα ενός έκτακτου πολιτισμού’, παραπονέθηκαν οι έκτακτοι αρχαιολόγοι, και κατέλαβαν την Ακρόπολη, μη αρκούμενοι στις “ΥΠΠΟσχέσεις” του υπουργού:

Ο υπουργός τούς ικανοποίησε κάποια αιτήματα, μα αυτοί συνέχισαν, οπότε τους έστειλε την Αστυνομία:

και τα ΜΑΤ:

Μια και μιλάω για Ακρόπολη, το μέρος που αξίζει περισσότερο είναι ο αρχαίος Περίπατος, βόρειος και νότιος. Μόνο εκεί μπορείς να βρεις πράγματα τόσο αληθινά όσο το κουφάρι μιας γάτας:

ή μια ζωντανή λατρεία στο ιερό της Αφροδίτης και του Έρωτα:

[Έχω ένσταση όμως ως προς την ορολογία των πινακίδων εκεί: γιατί ‘μεταβυζαντινή’ και όχι ‘της Τουρκοκρατίας’; καλά να πρόκειται για αγιογραφία, φερειπείν, αλλά σ’ ένα τοπογραφικό σχέδιο, τι πά’ να πει ‘Μεταβυζαντινή φάση’; Γιατί όχι ‘φάση Τουρκοκρατίας’;Αλλά ούτε εκείνο το ‘Μεσαιωνική φάση’ μου αρέσει, που εννοεί ‘φάση Φραγκοκρατίας’· δηλ. η βυζαντινή φάση δεν είναι μεσαιωνική; Αυτά βέβαια δεν αφορούν μόνο τον αρχαίο Περίπατο. Αφορούν τον νεοελληνικό κομπλεξισμό. Στο τέλος θα μετονομάσουν και τη Ρωμαιοκρατία ‘Μεθελληνιστική φάση’…]

Αντιθέτως, στην κορφή του Βράχου οι λατρείες απαγορεύονται, ακόμα και τα ρούχα που δημιουργούν υποψίες νεοπαγανισμού. Μια Πολωνέζα μαθήτρια σχολείου την είχαν σταματήσει γιατί φορούσε ένα ύποπτο φουστάνι, που θα μπορούσε (με πολλά θα) να ερμηνευτεί ως απομίμηση αρχαίου φορέματος. Τα ξέκωλα, αντιθέτως, επιτρέπονται sans problème. Μπορείτε επίσης, αν δε σας δουν, να κατακεραυνώσετε σύμπασα την ψευδόπιστη αρχαία πόλη από το ύψος του κάστρου της, με επικλήσεις στο θεό της Βίβλου και ανάλογες αρές, όπως έκαναν μια φορά κάτι πελάτες μου Αμερικανοί (τί άλλο;), από κάποια χριστιανική σέχτα.

Κάτω στον πεζόδρομο της Αρεοπαγίτου (το Σύγχρονο Περίπατο) παίζουν πολλά όργανα, νοτιοαμερικάνικα και άλλα, ετούτοι μάλιστα με μεγάφωνο, μα ο συμπαθέστερος για μένα είναι ο Θρακιώτης λυράρης από το Πλόβντιβ:

Η λύρα του έχει 3 χορδές για παίξιμο και 9-10 “για την αρμονία”.

Υπάρχουν και οι κουκλίτσες. Η παρακάτω Ιταλίδα μαθήτρια, έξω από το Εθν. Αρχαιολ. Μουσείο, έχει τους κροτάφους και το πίσω μέρος του κρανίου κουρεμένους:

Χωρίς καθόλου να θέλω να τους κατηγορήσω, αν ήμουν εικαστικός θα έκανα τους φύλακες των μουσείων θέμα μου:

Στη Γλυφάδα τα πράγματα είναι πολύ ανεβασμένα. Τα περίπτερα έχουν μέχρι και humidor!

Στη Γλυφάδα επίσης, τρώγοντας έμαθα ότι it’s so easy being green. Μάλιστα. Δεν έχετε παρά να αγοράσετε εμφιαλωμένο νερό:

Στο γλέντι του Αγ. Παντελεήμονα Αχαρνών με τους μετανάστες, ένας σκύλος was put to good use (for once):

Κατά τα άλλα, αγέλη αδέσποτων σκότωσε ένα 10χρονο αγόρι που έκανε ποδήλατο σε πολυσύχναστη παραλιακή περιοχή της Σικελίας. Τρεις μέρες μετά, και ενώ οι (αν)αρμόδιοι συζητούσαν ‘συγκλονισμένοι’ το γεγονός και έπαιζαν πινγκ-πονγκ με τις ευθύνες τους, άλλη αγέλη, στην ίδια τουριστική περιοχή, επιτέθηκε σε Γερμανίδα τουρίστρια που έκανε τζόγκινγκ, της έβγαλε το ένα μάτι, της ‘κατέβασε’ το υπόλοιπο πρόσωπο και την έστειλε στο νοσοκομείο σε ‘κρίσιμη κατάσταση με αβέβαιη πρόγνωση’. Λίγους μήνες νωρίτερα, σε άλλο σημείο (πιο βόρειο) της γειτονικής χώρας, ροτβάιλερ είχε σκοτώσει έναν γνωστό του κηπουρό. Τέλος, γνωστή μου έκανε το λάθος να χαριεντίζεται με (χορτάτο) σκύλο τρώγοντας σουβλάκι. Έχασε κομμάτι από τη μύτη της. Εμένα με έχουν δαγκώσει τρεις φορές, αδέσποτα και δεσποζόμενα, γιατί τόλμησα να κάνω ποδήλατο κοντά στην περιοχή ευθύνης τους. Δε θα αργήσει, πιστεύω, το θανατηφόρο περιστατικό και στη χώρα μας. Υπομονή!

Ο αρχαιολόγος Γιάννης Πίκουλας, καθηγ. Παν. Θεσσαλίας και συνεκδότης του περιοδικού hΟΡΟΣ, στον πρόλογο του βιβλίου του Οδικό Δίκτυο και Άμυνα (1994), ευχαρίστησε τους μαθητές του (τότε) στο ΤΕΛ Ν. Φιλαδέλφειας για τις μακράς διαρκείας αποχές τους από τα μαθήματα, πράγμα που του επέτρεψε να βρει το χρόνο να συγγράψει το βιβλίο, πράγμα δυσκολότατο για έναν μάχιμο εκπαιδευτικό (το να βρει το χρόνο)!

Και ολίγον μποτιλιάρισμα, όχι Αθηνιώτικο αλλά Αραχοβίτικο:

Τέλος, η τεχνολογία, ως γνωστόν, είναι η νέα θεότης. Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματά της είναι η πραγμάτωση της έκφρασης “Απ’ έξω κούκλα, από μέσα πανούκλα”:

Θα κλείσω με το Αλ Τζαζίρα Μάρκετ:

Γραμματική της Ελληνικής Γλώσσας (Holton, Mackridge, Φιλιππάκη-Warburton), 01

Γράφει στη σελ. 3 (Ειρήνη Φιλιππάκη-Warburton):

 

1.1 ΦΩΝΟΛΟΓΙΚΩΣ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΜΕΝΑ ΤΕΜΑΧΙΑ

Το φωνολογικό σύστημα της Ελληνικής αποτελείται από τα παρακάτω διαφοροποιημένα τεμάχια ή φωνήματα:

(α) Σύμφωνα

     p, t, k, f, θ, x, v, δ, γ, s, z, l, r, m, n

(β) Φωνήεντα

     i, e, a, o, u

Καθένα από τα παραπάνω φωνήματα είναι δυνατόν να αντιστοιχεί σε περισσότερες από μία πραγματικές προφορές, δηλ. σε περισσότερες από μία διαφορετικές παραλλαγές ή αλλόφωνα, ανάλογα με τους περιβάλλοντες φθόγγους, οι οποίοι είναι δυνατόν να το επηρεάζουν με ποικίλους τρόπους. Τα φωνήματα τοποθετούνται σε πλάγιες καθέτους //, ενώ οι παραλλαγές ή αλλόφωνα τοποθετούνται σε ορθές αγκύλες [].

Φώνημα     Αλλόφωνο       Παραδείγματα

/p/:              [p]                [po’δi] πόδι, [ka’pu] κάπου

                    [b]                [bo’ta] μπότα, [ka(m)ba’na] καμπάνα

Το σύμφωνο [p] είναι άηχο διχειλικό στιγμιαίο. Απαντά σε όλα τα περιβάλλοντα εκτός αν βρίσκεται μετά από έρρινο. Μετά από ένα έρρινο προφέρεται ως [b], δηλ. ως ηχηρό διχειλικό στιγμιαίο, όπως φαίνεται ξεκάθαρα στη λέξη καμπάνα. Ωστόσο, είναι δυνατόν να απαντά και χωρίς το έρρινο, όπως στη λέξη μπότα, και σ’ αυτή την περίπτωση έρχεται σε αντίθεση με το άηχο [p]. Όμως, ακόμα και σ’ αυτές τις περιπτώσεις το [b] μπορεί να αναλυθεί ως αποτέλεσμα του συνδυασμού ενός έρρινου με το [p]. Ο συνδυασμός αυτός δίνει απλό [b] στην αρχή της λέξης, ([bo’ta] μπότα), ή έρρινο + b στο μέσο της λέξης. Το ίδιο το έρρινο είναι δυνατόν να καταστεί ασθενές ακόμα και στο μέσο της λέξης και να καταντήσει ένα χαρακτηριστικό προερρινοποίησης [mb] ([e’mboros] έμπορος) ή ακόμα και να εκλείψει τελείως ([e’boros]).

Αντίστοιχα πράγματα λέει για τα αλλόφωνα του /t/ ([t] και [d])και του /k/ ([k], [g], [k’] και [g’]).

Στο δε Γλωσσάρι γραμματικών όρων, σελ. 488, λέει:

φώνημα: η ελάχιστη μονάδα του φωνολογικού συστήματος μιας γλώσσας· ένας φθόγγος αναγνωρίζεται ως ξεχωριστό φώνημα όταν με τη χρήση του στη θέση ενός άλλου φθόγγου δημιουργείται μια διαφορετική λέξη (το ζεύγος [ko’ri], [xo’ri] δείχνει ότι το /k/ είναι ξεχωριστό φώνημα από το /x/· κάθε φώνημα μπορεί να πραγματώνεται με μία ή περισσότερες φωνητικές παραλλαγές, οι οποίες ονομάζονται αλλόφωνα)

Στα παραπάνω, έχω 2 απορίες:

1) χρησιμοποιεί τον όρο ‘φθόγγος’ χωρίς να τον ορίζει στο Γλωσσάρι, και με σημασία διαφορετική από του αλλοφώνου, που ωστόσο υιοθετεί έμμεσα στη σελ. 6, όπου λέει: “Ο φθόγγος [s] αποτελεί τη μοναδική πραγμάτωση του φωνήματος /s/. Είναι άηχο οδοντικό συριστικό σύμφωνο.” Σα να έλεγε δηλαδή “το αλλόφωνο [s]…”

2) Δεν καταλαβαίνω γιατί το μεν ζεύγος [ko’ri], [xo’ri] δείχνει ότι το /k/ είναι ξεχωριστό φώνημα από το /x/, τα δε ζεύγη [papa’ki], [baba’ki] ή [pi’ra] [bi’ra] κλπ. δεν δείχνουν ότι το /p/ είναι ξεχωριστό φώνημα από το /b/, αλλά ότι το [b] είναι, μαζί με το [p], αλλόφωνα του /p/.

Ανακύκλωση του πλούτου

Εγώ φοράω πάντα μάρσιπο. (Το Λεξ. Τριανταφυλλίδη το γράφει με ένα πι, το Λεξικό Μπαμπινιώτη με δύο· δεν προέρχεται από τον ίππο, αλλά παρ' όλα αυτά η αρχαία λέξη γραφότανε με δύο πι. Εγώ το γράφω με ένα.) Όταν μπαίνω σε τρόλεϊ κλπ., και έχει πολύ κόσμο, και είμαι όρθιος, έχω το ένα χέρι στη χειρολαβή ψηλά και το άλλο πάνω στο μάρσιπο, για να μη με κλέψουν. Αυτά, όταν έχει κόσμο. Σήμερα όμως προσπάθησε να με κλέψει ένας σε σχετικά άδειο τρόλεϊ, με τον εξής τρόπο:

Σηκώνομαι από τη θέση που καθόμουν και πάω στη μεσαία πόρτα. Στέκομαι φάτσα στην πόρτα, πρώτος για να βγω έξω μόλις το όχημα φτάσει στη στάση. Ένας τύπος είναι ακουμπισμένος με την πλάτη στην κλειστή πόρτα, ακριβώς απέναντί μου. Μου φαίνεται περίεργο, γιατί δεν έχει τόσο κόσμο ώστε να έχει εγκλωβιστεί στην πόρτα, και γιατί τον είχα δει να μπαίνει μια-δυο στάσεις πριν και άρα είχε το χρόνο να μετακινηθεί, αλλά δεν το επεξεργάζομαι παραπάνω. Απλώς μαγκώνομαι υποσυνείδητα. Επίσης, ο τύπος κρατάει μπροστά του, με το ένα χέρι, ένα σακίδιο πλάτης, άδειο ή ψιλοάδειο, όχι φουσκωμένο, επομένως ελαφρύ. Το άλλο του χέρι είναι αόρατο πίσω από το σακίδιο, αντί να κρέμεται κάτω, ελεύθερο. Μου θυμίζει ασυναίσθητα κάποιον που σε απειλεί με όπλο που το κρατάει πίσω από το σακίδιο, ώστε να είναι αόρατο. Με τρομάζει ελαφρώς το γεγονός, αλλά θεωρώ ότι είναι απλώς μια παραίσθηση. Ο τύπος με κοιτάει και με ρωτάει αν θα κατέβω. Λέω ναι. Κουνάει το κεφάλι του σε στιλ "εντάξει, μην ανησυχείς", με υπονοούμενο "θα φροντίσω να βγω απ' τη μέση για να κατέβεις". Όπως ξέρουμε, όταν είναι γεμάτο το όχημα, όταν αυτό φτάσει στη στάση και η πόρτα ανοίξει, κάποιος που είναι σ' αυτή τη θέση, με την πλάτη στην πόρτα, κατεβαίνει στο πεζοδρόμιο, αφήνει τούς μέσα να βγουν, και μετά ξανανεβαίνει. Αυτός όμως, όπως προείπα, δεν είχε λόγο να είναι εκεί, γιατί το τρόλεϊ είχε χώρο. Τέλος πάντων, τελικά το όχημα φτάνει στη στάση. Οι πόρτες ανοίγουν με το γνωστό τρόπο, προς τα πλάγια, και ο τύπος αντί να κατέβει, ακολουθεί με το σώμα του τη λοξή πορεία της πόρτας που ανοίγει, κρατώντας συνεχώς την πλάτη του κόντρα στην πόρτα, καθώς αυτή κινείται λοξώς προς το πλάι. Έτσι, τελικά καταλήγει στο πλάι μου, και καθώς κινείται έτσι, το σακίδιο που κρατά αρχίζει να τρίβει το μάρσιπό μου. Το χέρι του εξακολουθεί να είναι αόρατο πίσω από το σακίδιό του. Τότε αρχίζω να νιώθω ότι κάτι πασπατεύει το μάρσιπό μου. Το πράγμα κρατά ίσως 3-4 δευτερόλεπτα. Τόσος χρόνος χρειάζεται για να σου πάρουν όσα έβγαλες δουλεύοντας μια ολόκληρη μέρα, ή και πολύ περισσότερο. Χωρίς να έχω συνειδητοποιήσει πλήρως ότι τα δάχτυλά του προσπαθούν να μπουν μέσα στο μάρσιπο, τραβιέμαι μακριά του, και τελικά βγαίνω έξω, στο πεζοδρόμιο. Αυτός μένει μέσα, φυσικά, και το τρόλεϊ φεύγει. Κοιτάζω το μάρσιπό μου, και βλέπω το φερμουάρ του ανοιγμένο κατά το ένα τέταρτο με ένα τρίτο. Μετράω τα λεφτά μου, και βλέπω ότι δεν μου πήρε τίποτα. Σκέφτομαι το κινητό μου, που είναι σε ειδική εξωτερική θήκη στο μπροστά δεξιά μέρος του μαρσίπου· βλέπω ότι είναι και αυτό στη θέση του. Τη γλίτωσα. Για τα λεφτά πήγαινε, αλλά δεν τα κατάφερε τελικά. Νεαρός 27-30 χρονώ περίπου, κοντός, απλά ντυμένος, με κασκετάκι.

Αυτά, για κάθε ενδιαφερόμενο... μαρσιποφόρο!

Δεν είσαι δικός μας

Πρώτη φορά μου συνέβη να πέσω σε ιστότοπο που δε σ' αφήνει να μπεις μέσα για ρατσιστικούς λόγους, δηλ. βλέπει ότι μπαίνεις π.χ. από Ελλάδα, υποθέτει ότι δεν είσαι Germanic και άρα σου αρνείται την πρόσβαση:

You have reached Skadi Forum, the web's first, oldest and largest Germanic Online Community.

If you are able to read this page, it means that you are trying to access
Skadi Forum from a country which has no (or no longer) a sizeable Germanic population.

As a Germanic Online Community, we strive to preserve our cultural, spiritual, and ethnic heritage,
as well as our Germanic values and the very core of our nature and identity.
Hence, we try and prefer to limit access to Skadi Forum as far as possible to people of
Germanic or predominantly Germanic descent in order that we can foster our culture and traditions,
share our wisdom and knowledge, and build friendships, without having to deal with
non-Germanic influences which water down our culture, leading to even more "multi-culturalization."

If you are a member of Skadi Forum who currently stays in a non-Germanic country, please
contact us with your static IP address or dynamic IP address range in order that we can grant you access.

If you are a Germanic non-member who resides in a country from which you have no access
but are interested to join our community, please have at least one Skadi Regular of good standing
vouch for you and contact us with your IP address or IP address range, as well as your desired
user name and some details about you in order that we can also admit you.

Χάιλ Χίτλερ!

Υπερουσία της οντολογικής υπόστασης!

Διαβάζω στην Καθημερινή:

Τη θέση της ελληνικής γλώσσας στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον στην αυγή του 21ου αιώνα αναζητά το πανελλήνιο συνέδριο με θέμα «Γλώσσα Ελληνική - Γραφή και Τέχνη» που διοργανώνει στις 20, 21 και 22 Μαρτίου στο Μέγαρο της Παλαιάς Βουλής το Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος, έχοντας εξασφαλίσει τη συνεργασία της Ιστορικής Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος-Εθνικό Ιστορικό Μουσείο.

Το σκεπτικό των διοργανωτών είναι μια πικρή διαπίστωση. «Η ελληνική γλώσσα στα περιορισμένα γεωγραφικά της σύνορα βάλλεται σήμερα πολλαπλώς πρώτα από τη δική μας συμπεριφορά ως φορέων της, στην ιδιωτική και δημόσια χρήση της, στην εκπαιδευτική της αποστολή με τον τρόπο που τη μελετούμε και τη διδάσκουμε σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, με τον ελλιπή τρόπο που την προβάλλουμε εκτός των συνόρων, με τον τρόπο της ανοχής στην “κακοποίησή” της από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης». Κι αφού επισημαίνονται οι παρενέργειες, θετικές και αρνητικές, της εξέλιξης της τεχνολογίας ζητείται να μην καταχωρισθεί, ανάμεσα στους σκοπούς του συνεδρίου, οποιαδήποτε «εθνικιστική» προγονοπληξία. «Γλώσσα ελληνική σημαίνει συνέχεια ζωής, γιατί είναι η υπερουσία της οντολογικής υπόστασης του έθνους που την έπλασε. Η αναφορά στην πορεία της δεν ακινητεί το χρόνο μας».

Από τη μια όχι "'εθνικιστική' προγονοπληξία", αμέσως μετά όμως "υπερουσία της οντολογικής υπόστασης του έθνους που την έπλασε". Και βέβαια όλο το πακέτο της "κακοποίησης", κλπ. κλπ. Σκέψου δηλαδή να ήταν και 'εθνικιστές' προγονόπληκτοι! Ελπίζω οι ανακοινώσεις να μην κινούνται στα πλαίσια της "υπερουσίας", και το δελτίο Τύπου να είναι απλά ένα καπέλωμα. Εγώ πάντως, αν ήμουν σύνεδρος και το διάβαζα, και δεν συμφωνούσα, θα αποχωρούσα, για να μη βγάλω ανακοίνωση... αποκήρυξης του δελτίου Τύπου!

Ας ρίξουμε μια ματιά και στα μέλη της οργανωτικής επιτροπής:

Την οργανωτική επιτροπή του συνεδρίου αποτελούν οι κ. Πέτρος Θέμελης, καθηγητής πανεπιστημίου και αρχαιολόγος, Ευθυμία Παπασπύρου - Καραδημητρίου, διευθύντρια του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου, Τάκης Κατσουλίδης, ζωγράφος και χαράκτης, Δημήτριος Κωνστάντιος, διευθυντής του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου, Μαρία Λαγογιάννη, διευθύντρια του Μουσείου Επιγραφών, Χριστόφορος Χαραλαμπάκης, καθηγητής πανεπιστημίου και γλωσσολόγος, καθώς και τα μέλη της Επιτροπής Πολιτιστικών Εκδηλώσεων του Εικαστικού Επιμελητηρίου.

Το ονοματάκι του/της συντάκτη/τριας του δελτίου Τύπου δε μας είπε το καλό άρθρο, να το έχουμε υπόψη μας...

Πάνε κι αυτά τα δέντρα...

Στο 6 το πρωί σήμερα φάνηκαν οι μπουλντόζες του Δήμου Αθηναίων, ή μάλλον του Δημάρχου Αθηναίων, ή μάλλον του Δημάρχου της μειοψηφίας των κατοίκων της Αθήνας που έχει δικαίωμα ψήφου, αφού όλο και περισσότεροι πραγματικοί κάτοικοι της πρωτεύουσας του κράτους δεν έχουν δικαίωμα ψήφου, όντας αλλοδαποί, φάνηκαν λοιπόν οι μπουλντόζες και πραγματοποίησαν παράνομα τη δέσμευση του Νικήτα Κακλαμάνη ότι θα κόψει τα 40-τόσα αιωνόβια πεύκα και άλλα δέντρα στο παρκάκι της οδού Κύπρου και Πατησίων, για να φτιάξει υπόγειο πάρκιν, ιδιωτικό και όχι δημοτικό όπως ψευδώς ισχυρίζεται, και να ξαναφυτέψει από πάνω άλλα δέντρα, όπως ακόμα πιο ψευδώς ισχυρίζεται και όπως δεν έκανε κανένας άλλος δήμαρχος οπουδήποτε κόπηκαν δέντρα στην περιοχή ή οπουδήποτε δόθηκαν παρόμοιες ψεύτικες υποσχέσεις για δεντροφύτευση, από την πλατεία Αιγύπτου απέναντι από το κτίριο της ΓΣΕΕ ως την πλατεία Πρωτομαγιάς πάνω από το πεδίο του Άρεως, όπου φυτεύτηκαν στρέμματα ολόκληρα τσιμέντου και μια καφετέρια.

Κάτοικοι της περιοχής είχαν αντιδράσει, είχαν φυτέψει κι άλλα, μικρά δέντρα, τα είχαν ποτίσει, και ο δασάρχης είχε απαγορέψει την κοπή. Σήμερα, πάντως, τα τηλέφωνά του δεν απαντούσαν. Στην κοπή ήταν όλοι παρόντες: οι μπουλντόζες, οι εργάτες, η αστυνομία, τα ΜΑΤ just in case με στολή... προπόνησης, μια κάμερα του 902 Αριστερά στα FM, οι ευαισθητοποιημένοι περίοικοι, τα κοπάδια τα περιστέρια που πετούσαν από το ένα μπαλκόνι στο άλλο πάνω από το ξεριζωμένο παρκάκι, η κεραία της κινητής τηλεφωνίας που αποκαλύφθηκε σε όλο της το μεγαλείο στην ταράτσα μιας πολυκατοικίας με το κόψιμο των ψηλών πεύκων (μιλάμε για πεύκα μεγάλα), πάνω από τον ζωγραφισμένο με πουλιά τοίχο της.

Τα μόνα δέντρα που δεν κόπηκαν είναι κάτι φοινικόδεντρα, που θα... πουληθούν για αλλού! Και αυτά σε μια περιοχή, σε ένα δρόμο, την Πατησίων, που δεν έχει ούτε ένα δέντρο από την Ομόνοια ως τα Άνω Πατήσια, στο πρώην οικόπεδο Φιξ.

Ο Κακλαμάνης το είχε πει: «Δεν έχω πολλά να πω, έχω πολλά να κάνω». Άλλο ένα δείγμα γραφής του, λοιπόν, από τα πολλά, στις εύγλωττες φωτογραφίες του παρακάτω ιστολογίου:

http://kipzzzeli.blogspot.com/2009/01/260109.html

Να και το σύνθημα του πανό που ήταν δεμένο μπροστά:

Δυστυχώς, λείπει η δεξιά άκρη του πανό, γι' αυτό συμπληρώνω:

Φύλαγες Χριστούγεννα το δέντρο σου μαλάκα
Τώρα ξεριζώνεις τα δέντρα μας στα πάρκα

Στους Ποδηλάτες/ισσες υπάρχει αυτός ο σύνδεσμος, για το αυτοματοποιημένο σύστημα στάθμευσης ποδηλάτων γύρω από τους σταθμούς του μετρό του Τόκιο, μιας πόλης 35 εκατομμυρίων κατοίκων.
Στο μεταξύ, στο Ελλαδιστάν προσπαθούμε να πείσουμε τους 'αρμοδίους' να φτιάξουν κανέναν ποδηλατόδρομο στην Αθήνα.

Χρήστος Γιανναράς: "Χρειαζόμαστε έναν Πούτιν"

Απολαυστικό ραδιοφωνικό ντελίριο από τον φασίζοντα κο καθηγητή φιλοσοφίας:

"Χρειαζόμαστε έναν Πούτιν"...
"Ξανά στολές στα σχολεία", για να ξαναγίνει το σχολείο αυτό που ήτανε παλιά [;]

Μισεί το ΠΑΣΟΚ, θεωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ ναζιστικό κόμμα, περιφρονεί τον Καραμανλή (όχι όμως και τη Νέα Δημοκρατία...), δεν έχει να πει κάτι για τον ΛΑΟΣ ούτε για το ΚΚΕ. Για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, επίσης δεν άκουσε τίποτα.

Η "εξέγερση των παιδιών" είναι "παραμύθια", και δεν καταλαβαίνουν ότι διαδηλώνουν "για να υπηρετήσουν τους ναζί". Δεν εννοεί τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής, αλλά τον ΣΥΡΙΖΑ.

Το Αλ-Τσαντίρι Νιουζ το θεωρεί εκπομπή που κάνει "πλύση συνειδήσεων υπέρ του ναζισμού", και θλίβεται που έχει ακροαματικότητα 52%.

Την "εξέγερση" τη θεωρεί μπούρδα, γιατί, αν ήταν πραγματική εξέγερση, αντί να καίει μαγαζιά "και σχολεία" (;), θα έκαιγε "τη Βουλή και τα γραφεία των κομμάτων":

"Αλλά επιτέλους, εάν ήταν εξέγερση, που πραγματικά θα την ευχόμουν, θα την ευχόμουν με όλη μου την καρδιά, αυτή η εξέγερση θα πήγαινε πριν από κάθε τι άλλο στα γραφεία των κομμάτων, και θα τα, θα τα θρυμμάτιζε, θα έμπαινε μέσα στη Βουλή, και θα την θρυμμάτιζε, όχι στα μαγαζιά των ανθρώπων οι οποίοι δουλεύουν να βγάλουν το ψωμί τους."

Στο τέλος της συνέντευξης τον στριμώχνει ο δημοσιογράφος για τις σκαστές αντιφάσεις του, λέγοντάς του ότι από τη μια κατηγορεί τους νέους για ναζισμό και από την άλλη προτείνει κάψιμο της Βουλής και των γραφείων των κομμάτων, αυτό δηλαδή που έκαναν οι ναζί το 1933 (αν και ερίζεται το θέμα. Φαίνεται πως οι ιστορικοί τώρα δέχονται πως το Ράιχσταγκ το έκαψε πράγματι ο Ολλανδός συμβουλιακός κομουνιστής που είχε συλληφθεί και αρχικά), κι έτσι αναγκάζεται να πει ότι δεν προτείνει κάψιμο της Βουλής, προς Θεού, απλώς ότι "αν ήταν εξέγερση, αυτό θα έκανε".

Ένας Πούτιν λοιπόν χρειάζεται σ' αυτή τη χώρα, κατά το φασίζον αυτό γραΐδιο, που κατά τα άλλα δυσανασχετεί για το "ναζισμό" που πάει να επικρατήσει.
Πάλι καλά που δεν είπε ότι για όλα φταίει η εισαγωγή του μονοτονικού...

Πουλί vs. Πτηνό

Παλιότερα καταφερόμουν εναντίον της προτίμησης για τη λέξη πτηνό εις βάρος της λέξης πουλί με αφορμή τη γρίππη των πουλιών [συγνώμη, των πτηνών!], και σήμερα με λύπη μου διάβασα το παρακάτω λήμμα στο ΛΚΝ (και μη σας ξεφύγει και το 'πτέρωμα'):

παγόνι το [paγóni] O44 : πτηνό, το πιο μεγαλόσωμο από τα ορνιθόμορφα, με εντυπωσιακά πολύχρωμο και στιλπνό πτέρωμα και μακριά ουρά· το αρσενικό, κατά την προγαμιαία του συμπεριφορά, επιδεικνύει την όμορφη ουρά του ανοίγοντάς την σαν βεντάλια: Tα παγόνια του ζωολογικού κήπου. Φτερά παγονιού. Kομπάζει / φουσκώνει σαν ~. [μσν. παγόνι < παλ. ιταλ. pagon(e) -ι (< λατ. pavo) ή μσν. παόνιον υποκορ. του ελνστ. πάων (< λατ. pavo) με ανάπτ. μεσοφ. [γ] για αποφυγή της χασμ.]

Tu quoque, LiKi Ni?

Την παραπάνω φωτογραφία μου την έστειλε κάποιος που την είδε στο μπλογκ Τρωκτικό (τον ευχαριστώ). Πρέπει να υπάρξει πίεση να παρθεί απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου για επίσημη ονοματοδοσία. Εγώ έλεγα για την Τζαβέλα, αλλά φυσικά αυτό δεν έχει καμιά σημασία.

Οι Αμερικανοί εργάτες λένε ΟΧΙ στο κάπνισμα

Στην Αμερική ένα εργοστάσιο με 240 εργάτες έκλεισε. Οι εργάτες το κατέλαβαν, ζητώντας από την Bank of America, την πιστώτρια της επιχείρησης, να δώσει δάνειο στην ιδιοκτησία ώστε αυτή να πληρώσει μισθούς 2 μηνών και επιδόματα άδειας, που δικαιούνταν σύμφωνα με το νόμο περί ξαφνικών απολύσεων. Τελικά πέτυχαν το στόχο τους και η τράπεζα δέχτηκε να δώσει τα λεφτά.

Εκείνο που μου έκανε εντύπωση είναι το παρακάτω (από το άρθρο της New York Times):

The workers organized themselves into three shifts and set up committees in charge of cleanup, security and safety. A sign was taped to a cafeteria wall banning alcohol, drugs and smoking.

Μεταφράζω:
Οι εργάτες οργανώθηκαν σε τρεις βάρδιες κι έφτιαξαν επιτροπές για την καθαριότητα, την ασφάλεια και την αποφυγή ατυχημάτων. Σ' έναν τοίχο της καφετέριας κολλήθηκε ένα σήμα που απαγόρευε τα οινοπνευματώδη, τα ναρκωτικά και το κάπνισμα.

Άμποτε και σ' εμάς!

Τραγωδίας ευτράπελα

Ιστορία 1η: Ιδιοχτήτης κυλικείου στην Πανεπιστημίου που οι δουλειές του δεν πάνε καλά εδώ και καιρό, προσευχόταν να του κάψουν το μαγαζί οι κουκουλοφόροι για να πάρει τα λεφτά της ασφάλειας και τις αποζημιώσεις της κυβέρνησης. Ο Θεός δεν του έκανε το χατίρι...

Ιστορία 2η: Στην οδό Μουστοξύδη 23 στεγάζεται το 26ο Δημοτικό Σχολείο. Τα παιδιά είναι έξω για διάλειμμα. Περνάει πεζή μια διμοιρία ΜΑΤ με κατεύθυνση προς την οδό Ευελπίδων. Τα πιτσιρίκια τρέχουν στα κάγκελα κι αρχίζουν να φωνάζουν όλα μαζί:

"Μπάτσοι, γουρούνια, δο-λο-φόνοι!"

Κείμενο κατοίκων της οδού Μεσολογγίου και των πέριξ

Ευχαριστώ αυτήν που μου το έστειλε:

Η Τζαβέλα να μετονομαστεί σε οδό Αλέξη Γρηγορόπουλου

Το παρακάτω κείμενο με εκφράζει απόλυτα σχετικά με την πρόσφατη δολοφονία και τις ταραχές που ακολούθησαν και εξακολουθούν ακόμα. Είναι των Οικολόγων-Πράσινων:

http://www.ecogreens.gr/gr/modules.php?name=News&file=article&sid=987

Πέρα απ' όλες τις άλλες ορθότατες αναλύσεις και επισημάνσεις προς πάσα κατεύθυνση, το κείμενο ζητά να αναγνωριστεί ο Αλέξης Γρηγορόπουλος ως θύμα τρομοκρατικής πράξης.

Φυσικά, το κράτος δεν πρόκειται ποτέ να παραδεχτεί ότι η Αστυνομία του διατηρεί τρομοκράτες "φαρμακοχέρηδες", που το μόνο που τους λείπει είναι να βγάλουν και μια προκήρυξη και να τη στείλουν στην Αυριανή, που θα λέει: "Γι' αυτούς τους λόγους, αποφασίσαμε να εκτελέσουμε τον 15χρονο Αλέξη Γρηγορόπουλο...".

Μπορεί όμως ο Δήμος Αθηναίων να βαφτίσει την οδό της δολοφονίας "οδό Αλέξη Γρηγορόπουλου", όπως έγινε με τον Θάνο Αξαρλιάν, το από σπόντα θύμα της 17η Νοέμβρη στο Σύνταγμα, όπου μέρος της οδού Λέκκα μετονομάστηκε σε οδό Θάνου Αξαρλιάν. Θα μπορούσε έτσι να κάνει και κάτι σωστό για την "Αθήνα μας" ο δήμαρχος Νικήτας Κακλαμάνης.

A good man

Ο καλός αυτός άνθρωπος με είδε να κλειδώνω το ποδήλατό μου σ' ένα κάγκελο του Αβραμόπουλου, στο επάνω σίδερο, και με φώναξε (καθότανε στη στάση του τρόλεϊ παραδίπλα, ψηλά στην οδό Συγγρού, στο ρεύμα της ανόδου) και μου επισήμανε ότι το όλο σίδερο ήτανε κομμένο πιο δεξιά, κι έτσι θα μπορούσε κανείς να μου κλέψει το ποδήλατο σέρνοντάς το ως το σημείο που ήταν κομμένο το σίδερο ώστε να απελευθερωθεί από το πέταλο που είχα βάλει για ασφάλεια. Τον ευχαρίστησα, κλείδωσα το πέταλο στο αποκάτω σίδερο που ήταν εντάξει, κι έφυγα. Ένα τέταρτο αργότερα επέστρεψα. Ήταν ακόμα εκεί. Τράβηξα τη φωτογραφία του. Να και το κομμένο σίδερο, προς γνώση των ποδηλατών: